ျမန္မာ့အထာ

သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ေျပာတတ္ၾကတယ္။ အထာမကိုင္စမ္းပါနဲ႔ကြာလို႔၊ အထာထားပါကြာ မင္းကလဲလို႔၊ အထာဆိုၿပီး ထည့္ထည့္ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ အထာဆိုတာ ဘာလဲ။ ဒီေဆာင္းပါးမွာ
အဲဒီျမန္မာ့အထာတခ်ဳိ႕ကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္၊ စိတ္ဆိုးၾကမလားေတာ့ မသိေပဘူး၊ သို႔ေသာ္လည္း ေ၀ဖန္ ေထာက္ျပစရာေလးျဖစ္ေနေတာ့လည္း ေထာက္ျပရတာပါ့၊ စဥ္းစားၾကည့္ၾကဖို႔ပါ။

အထာဆိုတာ
ေဆာင္းပါးမစခင္ ေ၀ါဟာရကို အရင္ရွင္းထားမွ ျဖစ္မယ္။ ေ၀ါဟာရကစၿပီး ႐ႈပ္ေနရင္ ေနာက္ပိုင္း
ပို႐ႈပ္သြားမယ္။

ျမန္မာအဘိဓာန္မွာေတာ့ အထာကို န-သေဘာ၊ သဘာ၀လို႔ အနက္ေပးပါတယ္။ အထာက် ကိုေတာ့ ႀကိ-ေနသားက်သည္ လို႔ေျပာပါတယ္။

ဒီေတာ့ အထာမကိုင္ပါနဲ႔၊ အထာႀကီးနဲ႔ မေနပါနဲ႔ဆိုတာ ေနပံု ထိုင္ပံု ေျပာပံု ဆိုပံုကို အဓိက
ရည္ညႊန္းတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုပ္ဟန္သြင္ျပင္မွာ အထာပံုစံ ေတြ႕ရတတ္တယ္။

ျမန္မာ့စိတ္ရင္းလို႔ ေျပာလုိက္ရင္ ေကာင္းတာေတြပဲ မ်ားပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာေတြကိုယ္တိုင္က ငါတုိ႔ဟာ စိတ္ရင္းအလြန္ေကာင္းတဲ့လူမ်ဳိးလို႔ ေတြးထင္ၾကၿပီး ျမန္မာေတြနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးဆက္ဆံဖူးၾကတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကလည္း ျမန္မာေတြဟာ စိတ္ရင္းေကာင္းတယ္၊ စိတ္ထားျဖဴတယ္၊ ေစတနာသန္႔တယ္။ အၾကင္နာတရား၊ ေမတၲာတရားႀကီးမားၾကတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။

ဒီမွာ တစ္ခုစဥ္းစားရမွာက ကိုယ့္ကိုေကာင္းတာေတြေျပာတိုင္း ေက်နပ္ေနရမွာမဟုတ္ဘူး၊ တကယ္ ေကာေကာင္းရဲ႕လားလို႔ ျပန္စဥ္း စားဖို႔လိုတယ္။ တစ္ခါတေလ ဧည့္သည္က သံတမန္ဆန္ဆန္စကား ေျပာသြားတာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္၊ ကိုယ္ေတြလည္း အိမ္ေတြမွာ ဧည့္သည္သြားလုပ္ရင္ ဒီလိုပဲေျပာ တတ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

အိမ္ႀကီးက ႐ႈပ္ပြေနတာကို ေတြ႕ပါရက္ နဲ႔ အိမ္ေလးက ခ်စ္စရာေလးတို႔၊ ေဆာက္ထားတဲ့ပံုစံကလည္း ေကာင္းလိုက္တာတို႔ ေျပာတတ္ၾကတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ သံတမန္ဆန္ဆန္ဘယ္ေလာက္ပဲအျဖဴေရာင္မုသား (တစ္ပါးသူအား မနစ္နာေစေသာ၊ တစ္ခါတစ္ရံ ေကာင္းက်ဳိးပင္ရွိသြားေစေသာ လိမ္ညာမႈ) ေျပာေျပာ၊ ကိုယ္တိုင္ (အိမ္ရွင္) ကေတာ့ အသိဆံုးျဖစ္မွာပါပဲ။

အထာမက်ေသာ အထာမ်ား
ျမန္မာ့အထာေတြထဲက အထာမက်တဲ့ အထာေတြအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ မႀကိဳက္မွန္းသိေပမယ့္ ဒီေဆာင္းပါးရဲ႕ဦးတည္ခ်က္ကိုက အဲဒါပဲျဖစ္ေနတာမို႔ ဖတ္႐ႈလို႔ စဥ္းစားေ၀ဖန္ၾကပါဦး။

ျမန္မာ့အထာေတြထဲမွာ အထာမက်တဲ့ အထာေတြကေတာ့ အားနာတာနဲ႔ အတင္းေျပာတာ၊ မနာလိုတာနဲ႔ပညာျပတာ၊ ပ်င္းတာနဲ႔ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ေနတာပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ ဒါကလည္း ျမန္မာအမ်ားစု မွာ ေတြ႕ရတာမို႔ ျမန္မာ့အထာလို႔ ေျပာရတာပါ၊

ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္မီ (တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္ထက္သာတယ္)ေတာ္တဲ့၊ တတ္တဲ့ ကိုယ္အမူအရာ စိတ္အမူအရာ ေကာင္းတဲ့ ျမန္မာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္ဆိုတာ ဘယ္ဘာသာကိုးကြယ္သူျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လူမ်ဳိးျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ ဘာသာအဲဒီလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ ကိုယ္အမူအရာ စိတ္အမူအရာေတြနဲ႔ေနႏိုင္သူေတြကို ေျပာတာပါ။ အာရွတြင္းမွာပဲေနရမလား။ အာဖရိကသြားရမလား။ ဥေရာပလား၊ အေမရိကလား။ ေနရာမေရြး ေနတတ္၊ ထုိင္တတ္၀င္ဆန္႔ႏိုင္တဲ့ အေနလည္းတတ္၊ ပညာလည္းေတာ္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္မီေတြကို ေျပာတာပါ။

အားမနာရဘူးလား
ျမန္မာေတြက အားနာတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အားမနာရေတာ့ဘူးလားလို႔ ေမးစရာရွိလာပါတယ္။ အေျဖကေတာ့ အားနာစရာရွိရင္ နာၿပီး အားမနာသင့္တာကိုေတာ့ မနာဖို႔ပါပဲ။ လူၾကားထဲ လက္ကိုင္ပ၀ါမအုပ္၊ လက္မအုပ္ဘဲ ေခ်ာင္းဆိုးထည့္ရမွာကို အားနာရမွာျဖစ္ေပမယ့္ အစည္းအေ၀းမွာ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္းတင္ျပေျပာဆိုစရာကိုေတာ့ အားမနာသင့္ပါဘူး။

လူၾကားထဲ ကိုယ့္ေရာဂါပိုးသူမ်ားကူးခ်င္ကူး၊ ကိုယ္အေနသက္သာၿပီးေရာဆိုၿပီး ဆိုးခ်င္သလိုေခ်ာင္းဆုိးထည့္ လိုက္တာကေတာ့ အားနာစရာ ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးကို အားနာပါ၊ ျမန္မာပီပီရဲရဲႀကီး အားနာလိုက္ပါ၊ ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္တင္ေအာင္ကို အားနာလုိက္ပါ။

ခုနက ေျပာသလိုအစည္းအေ၀းမွာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မေျပာခဲ့ဘဲ ေနာက္ကြယ္မွာမွ ကိုယ့္လူႀကီးအတင္း၊ ကိုယ့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအတင္းအုပ္ေနရင္ေတာ့ အားနာစရာေကာင္းပါတယ္။

အစည္းအေ၀းမွာ ကိုယ္ကတင္ျပစရာရွိတာတင္ျပခဲ့ရင္ လူႀကီးေတြ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကျပန္ၿပီး ရွင္းျပ ေျပာဆိုတုံ႔ျပန္ႏုိင္ေပမယ့္ ေနာက္ကြယ္မွာ အတင္းေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလူေတြက ဘာမွျပန္ၿပီး မေျပာမဆိုႏိုင္ မရွင္းလင္း မတုံ႔ျပန္ႏိုင္မွာမို႔ အားနာစရာေကာင္းလွပါတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာပီပီ အားရပါးရအားနာလုိက္ပါ။

မနာလိုတာ ေကာင္းသလား
မနာလိုတာ မေကာင္းဘူးဆိုတာ လူတိုင္းသိေပမယ့္ လူတိုင္း နာလိုတတ္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုလည္း လူတိုင္းသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနည္းနဲ႔အမ်ားဆိုသလို တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး မနာလိုမႈေတြကေတာ့ရွိေနၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာေတြထဲမွာ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာလူငယ္ေတြထဲမွာ ကိုယ့္ထက္ေတာ္သူ၊ ကိုယ့္ထက္ခၽြန္သူ၊ ကိုယ့္ထက္အခြင့္အေရးရတာ၊ ရာထူးရတာကို နာလိုတတ္ၾကတဲ့လူေတြလည္းရွိတတ္တာကို ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။
ေကာင္မေလးရင္ဘတ္ပါ စာသားမ်ားကို လိုက္နာသူတိုင္း စိတ္ေအးသက္သာရၾကသည္။ စိတ္ေပါ့ပါးသြားၾကသည္။

နာလိုတယ္ဆိုတာ သူတစ္ပါးေကာင္းစားတာ၊ အခြင့္အေရးရတာကို ကိုယ္ရသလိုပဲ ၀မ္းသာတာျဖစ္ပါတယ္။
ခက္တာက ျမန္မာတခ်ဳိ႕ဟာ မနာလိုတတ္ၾကတယ္။ တစ္ခါတေလမ်ား ကုိယ္လည္းေပးရတာမဟုတ္တဲ့၊ သူတို႔ဘာသာရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြကုိေတာင္ မရေစခ်င္ၾကဘူး။ ကိုယ္မရေစခ်င္တာကို ရသြားတဲ့အခါ မနာလိုမႈေတြ ျဖစ္ေနတတ္ၾကတယ္။

ဆရာတခ်ဳိ႕ဟာ ကိုယ့္တပည့္ကို ျပန္ၿပိဳင္ၿပီး မနာလိုျဖစ္ၾကတယ္။ အေဖက သားကို မင္းက ငါ့သားပါကြာလို႔ဆိုၿပီး မနာလိုခ်င္တယ္။ (ဖခင္တိုင္းကို ေျပာတာျပစ္မွားတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဖခင္ တစ္ေယာက္တေလကို ေျပာတာပါ)။

အလုပ္ရွင္ဟာ ကိုယ့္အလုပ္သမားစြာသြားမွာကို မလုိခ်င္ၾကဘူး။ မနာလိုတာကို မေကာင္းမွန္းသိရက္နဲ႔ မနာလိုမျဖစ္ေတာ့ဘူးကြာလို႔ ေတြးပါရက္နဲ႔ မနာလိုျဖစ္ေနၾကတာကို ေတြ႕ေနရပါတယ္။

မနာလိုတာနဲ႔တြဲလာတာကေတာ့ ပညာျပတာပါပဲ။ မနာလိုတဲ့သူဟာ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာေတာ့ နာ လိုခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္ေပမယ့္ သူ႔ခြင္ထဲေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ပညာျပေတာ့တာပါပဲ။ မနာလိုတာဟာ လူတိုင္းမွာျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ခ်င္းမွာ ျဖစ္ႏိုင္သလုိ လုပ္ငန္းဆက္ဆံဘက္ေတြမွာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပါပဲ။

လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မွာျဖစ္တဲ့ မနာလိုတာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ငန္းဆက္ဆံဘက္ျခင္းျဖစ္တဲ့ မနာလုိတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလို႔ သူမ်ားေတြ မသိေတာင္ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း(မနာလုိျဖစ္သူနဲ႔ မနာလိုျဖစ္ ခ်င္းခံရသူ)ကေတာ့ သိပါတယ္။ တစ္ခါတေလမွာေတာ့ မနာလိုျဖစ္ခံရတဲ့သူက မသိတာမ်ဳိးလည္း ရွိ တတ္ပါတယ္။

ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းနဲ႔ မရႏုိင္တဲ့ အခြင့္အေရးတစ္ရပ္ရပ္ ကိုယ့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အျခားသင့္ေတာ္သူတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရသြားခဲ့ရင္ နာလိုလိုက္ပါ။ ကိုယ္ကေပးရမယ့္သူ၊ ေပးႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးရွိသူ ျဖစ္ေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္အခြင့္အေရးေပးရမယ့္သူကို ကိုယ္ကုိယ္တုိင္မနာလိုမျဖစ္ဘဲ ေပးလုိက္ပါ။ မနာလိုတာ မေကာင္းပါဘူး၊ နာလိုၾကပါ။

ျမန္မာေတြ မပ်င္းဘူး
ျမန္မာေတြကို ပ်င္းတယ္လို႔ေျပာရင္ ဘယ္ျမန္မာမွ ႀကိဳက္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာ တခ်ဳိ႕ကနည္းနည္းေတာ့ ပ်င္းၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ စကားလွလွသံုးလို႔ ပ်င္းတာမဟုတ္ပါဘူး၊ တင္း တိမ္ေရာင့္ရဲတာပါလို႔ ျပင္ေျပာ ႏႈတ္လွန္ထိုး ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။

ျမန္မာတခ်ဳိ႕က အလုပ္တစ္ခုကို ၾကာရွည္ၿမဲေအာင္ မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး၊ ၾကာလာရင္ လုပ္ရည္ကိုင္ ရည္ေလ်ာ့လာၾကတယ္၊ ပ်င္းလာၾကတယ္။ အဲဒီအခါ သူလုပ္ကိုင္တဲ့ အရည္အေသြးကေလ်ာ့လာတယ္။ အဲဒါကို သူကိုယ္တိုင္လည္း သိသလို သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ၊ သူ႔ဆရာသမားေတြလည္း သိၾကတာပါပဲ။

အခ်ိန္တစ္ခုေလာက္လုပ္ၿပီးရင္ ပ်င္းသြားတတ္ၾကတာဟာ ၀ါသနာမပါတာကို လုပ္ေနရတာေၾကာင့္ လားဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို ေျဖၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ မဟုတ္ျပန္ေပဘူး၊ တခ်ဳိ႕က ၀ါသနာပါတာကို လုပ္ေနရင္းနဲ႔ကို ပ်င္းေနတတ္ၾကတာ။
ျမန္မာတို႔အလုပ္လုပ္လွ်င္ ပါးစပ္ေကာ၊ လက္ေကာ၊ ေျခေထာက္ေကာ အအားမထား အၿငိမ္မေန အလုပ္လုပ္တတ္ေသာ္လည္း မလုပ္ေတာ့ဘူးဆိုလွ်င္ကား လံုး၀မလုပ္ျပန္ေတာ့ေပ။

ပ်င္းတာနဲ႔တစ္ဆက္တည္း ေတြ႕ရတတ္တာကေတာ့ အလုပ္လုပ္တာ မေသသပ္တာပါပဲ။ အလုပ္ကို အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့လုပ္တာ၊ ေလးေလးနက္နက္၊ မွတ္မွတ္သားသားမလုပ္တတ္တာကို ျမန္မာ တခ်ဳိ႕မွာေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ဆိုခ်င္တာက ျမန္မာတခ်ဳိ႕ဟာ သုေတသနပိုင္းမွာ အားနည္းၾကတယ္။

ျမန္မာစာေရးဆရာအမ်ားစုက ျဖစ္ဖို႔မလြယ္တဲ့စာေရးဆရာ ဘ၀ေရာက္ေနခဲ့ၿပီးေနာက္မွာ သူ စာဘယ္ႏွပုဒ္၊ ဘယ္ႏွအုပ္ေရးခဲ့ၿပီးၿပီလဲဆိုတာကို မေျပာႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး၊ မွတ္မွတ္သားသားလုပ္ခဲ့လည္း ပထမပိုင္းမွာပဲျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ဆက္ၿပီး မွတ္မွတ္သားသား မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ဒါဟာ ခက္ ခဲတဲ့ကိစၥမဟုတ္ေပမယ့္ အေလ့အက်င့္မရွိၾကလို႔ မွတ္မွတ္သားသား မရွိၾကတာပဲ။

မိဘေတြက မွတ္မွတ္သားသားမရွိရင္၊ သားသမီးေတြလည္း မွတ္မွတ္သားသား မရွိေတာ့ဘူးေပပဲ။ တခ်ဳိ႕မိဘေတြက သားသမီး ႏွစ္ေယာက္၊ သံုးေယာက္ေမြးထားၿပီး သားသမီးရဲ႕ေမြးေန႔ မသိသလို သားသမီးကလည္း ကိုယ့္မွာ မိဘ ႏွစ္ပါးတည္းရွိပါရက္ ကိုယ့္မိဘ ေမြးေန႔မသိတဲ့ သားသမီးေတြရွိၾကတယ္။

ကိုယ္ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ ခုႏွစ္နဲ႔ ခုံနံပါတ္ကို မမွတ္မိေတာ့တဲ့သူေတြ၊ ကိုယ့္မွတ္ပံုတင္နံပါတ္နဲ႔ ကိုယ့္ပတ္စ္ပို႔နံပါတ္ အလြတ္မမွတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြရွိေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။

ကိုယ္ႏိုင္ငံျခားကို ဘယ္ႏွစ္ေတြက ေရာက္ဖူးလဲ၊ ဘယ္ေတြ ေရာက္ခဲ့လဲေမးရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အၾကမ္းဖ်င္းပဲ ေျပာႏိုင္ၾကတယ္၊ အေသးစိတ္ကို မေျပာႏိုင္ၾကတာမ်ားတယ္။ တစ္ခါတေလ သိခ်င္သိေနတတ္တယ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္မေျပာႏိုင္ၾကဘူး။

ေျပာရရင္ေတာ့ အျခားအထာေတြလည္း ရွိေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေျပာခဲ့သေလာက္ မဆိုးရြားတဲ့အထာေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ စာမဖြဲ႕ေလာက္ဘူး။

တျခားႏိုင္ငံက လူတုိင္းလည္း ေကာင္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတိုင္းမွာ ေကာင္းကြက္နဲ႔ ဆိုးခ်က္ေတြ အသီးသီးရွိၾကတာပါပဲ။ ခုနက ေျပာခဲ့တာေတြကေတာ့ ျမန္မာတခ်ဳိ႕မွာ ေယဘုယ်သေဘာမ်ဳိး ေတြ႕ရတတ္တာမို႔ ျပန္စဥ္းစား ျပင္ဆင္၊ ဆင္ျခင္သင့္တယ္ထင္လို႔ တင္ျပရပါတယ္။