Thursday, December 13, 2007

ေစတနာနဲ႔ေနရာ

လူ့စိတ္ဟာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ်ေျပာင္းလဲေနတတ္သလို လူတိုင္းမွာလည္း စိတ္ေကာင္းနဲ႔စိတ္ဆိုးဆိုတာရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ကလည္း လူ့စိတ္ဟာ ေမ်ာက္နဲ႔တူတယ္လို႔ ဆိုတတ္ၾကၿပီး၊ လူ့စိတ္ေတြ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲေနတာ ခႏၶာကိုယ္တြင္းရွိတဲ့နတ္ဆိုးေတြေၾကာင့္ျဖစ္တယ္လို႔ဆိုၾကပါတယ္။

ေမ်ာက္နဲ႔တူတယ္ဆိုတဲ့ လူစိတ္က အခုအေကာင္း၊ ေတာ္ၾကာတစ္မ်ဳိးျဖစ္တတ္သလို၊ အဖဲြ႕အစည္းတြင္း ႏိုင္ငံေရး Organizational Politics မွာလည္း အခုကိုယ့္ဘက္ ရပ္တည္ေနၿပီး ခဏေနေတာ့
အျခားဘက္ေျပာင္းသြားတာမ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို သာကူးေတြလို႔ဆိုၾကျပန္ပါတယ္။

တခ်ဳိ႕ကလည္း ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းမရွိလုိ႔ ကိုယ့္ ရပ္တည္ရာ(Stand) ကိုယ္မသိဘဲ ေနရာရရွိေရး၊ အခြင့္အေရးရေရး၊ စားေသာက္ရေရးအတြက္ ဒီလိုစိတ္ေျပာင္းရတယ္လုိ႔ ဆိုၾကျပန္ပါတယ္။
ေစတနာႏွင့္ေနရာမွာဆက္စပ္ေနၿပီး ေပါင္းစည္းခ်ိတ္ဆက္ထားရန္လုိသည္။

စိတ္ဟာ ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး ဒီစိတ္ရဲ႕မူလပိုင္ရွင္(အရွင္သခင္)ကေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္ဆိုးလုိ႔ စိတ္ဆိုးတာျဖစ္ၿပီး၊ ကိုယ္ေကာင္းရင္ ကိုယ့္စိတ္ကလည္း ေကာင္းေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ေကာင္းဖို႔၊ ေစတနာေကာင္းဖို႔လုိပါတယ္။

ေစတနာဆိုတာ ကံလုိ႔ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာေျပာဆံုးမပါတယ္။
ဒီေတာ့ ေစတနာေကာင္းရင္ ကံေကာင္းၿပီး ေစတနာယုတ္ရင္ ကံဆိုးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာေတြ ဟာအစြန္းထြက္တဲ့ လူမ်ဳိးလုိ႔လည္း တခ်ဳိ႕က ေ၀ဖန္သံုးသပ္ျပန္ပါတယ္။ အားနာစရာရွိရင္ မတရားႀကီးကို အားနာေနတတ္ၿပီး မုန္းသြားၿပီဆိုလည္း ရက္ရက္စက္စက္ႀကီးကို မုန္းေနျပန္ပါေတာ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာေတြကို ဆံုးမတဲ့ ျမန္မာႀကီးေတြက (ျမန္မာပညာရွိေတြက) ဆံုးမရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆံုးမစာေရးရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အစြန္းႏွစ္ဖက္ထြက္တဲ့ အတိုင္းလုိက္ညိႇၿပီး ေျပာဆိုဆံုးမထားၾကတာကို ေလ့လာေတြ႕ရွိရျပန္ပါတယ္။ တစ္ရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္နဲ႔ ေသခ်င္တဲ့က်ား ေတာေျပာင္းဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ပါ။

ေစတနာ
ေစတနာသည္ကံလို႔ဆိုတာမွာ ကိုယ္ျပ႒ာန္းတဲ့ေစတနာဟာ ကံအျဖစ္ကိုယ့္ဆီျပန္လာမယ္လို႔ ရည္ၫႊန္းတာျဖစ္ေပမယ့္ ေစတနာထားရင္း ခံလုိက္ရင္းျဖစ္တာေတြကို ႀကံဳရဖန္မ်ားတဲ့အခါမ်ားမွာေတာ့ ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္မတန္ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္လာခဲ့ျပန္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေစတနာအစစ္မဟုတ္လုိ႔ ခံရတာလုိ႔ေျပာၾကျပန္ပါတယ္။

ေစတနာထားပါ၊ စိတ္ထားေကာင္းပါဆိုတဲ့ စကားေတြဟာ အေျပာလြယ္ေပမယ့္ အလုပ္ခက္ပါတယ္။ ၾကာရွည္မေဖာက္ျပန္ဘဲ ေစတနာထားဖု႔ိ စိတ္ထားေကာင္းဖို႔ဆိုရင္ ပိုေတာင္ခက္ပါတယ္။

လူ႔စိတ္သေဘာကိုက ေယဘုယ်ဆိုရင္ အတုံ႔အတင္သေဘာကိုေဆာင္ပါတယ္။ သူေကာင္းမွ
ကိုယ္ေကာင္းမယ္။ သူဆိုးရင္ ကိုယ္ဆိုးမယ္လုိ႔ သေဘာရွိတတ္ၾကပါတယ္။
ေစတနာသေဘာရင္းမွန္ကေတာ့ အဲဒီလုိမဟုတ္ရေပဘူး။

ေစတနာဆိုတာကလည္း စိတ္ကေလးကျဖစ္လာတာဆိုေတာ့ စိတ္ရင္းကိုက ေကာင္းရမွာျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ရင္းေကာင္းမွ ေစတနာကလည္းသန္႔ရွင္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကဆို အဲဒီစကားလံုးႏွစ္လံုးတဲြဖက္လုိ႔ စိတ္ေစတနာလုိ႔ေတာင္ေခၚၾကတယ္။

ေစတနာဆိုတာ ပါဠိက လာတာျဖစ္ၿပီး၊ ေစ့ေဆာ္တုိက္တြန္းတတ္ေသာတရား၊ သူတစ္ပါးအက်ဳိးကို လိုလားေသာသေဘာထားလုိ႔ အနက္ရပါတယ္။

မိဘကသားသမီးအေပၚ၊ ဆရာကတပည့္အေပၚ၊ ဒီလုိပဲအျပန္အလွန္ သားသမီးကမိဘအေပၚ၊ တပည့္က ဆရာအေပၚ ေစတနာထားၾကတယ္။ ခ်စ္သူခ်င္းေစတနာရွိၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္း ခ်င္းေစတနာထားၾကတယ္။ ခ်မ္းသာသူက ဆင္းရဲသူအေပၚ ေစတနာထားတယ္။ အစုိးရက ျပည္သူ အေပၚေစတနာထားတယ္။

ေစတနာစိတ္က အေရးႀကီးတယ္။ မိဘဆရာတို႔က ေစတနာက ျဖဴသန္႔တယ္။ သားသမီးေတြ၊ တပည့္ေတြရဲ႕ ေကာင္းတဲ့တုံ႔ျပန္မႈပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆိုးတဲ့တံု႔ျပန္မႈပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစတနာမပ်က္ဘူး။ မတုန္လႈပ္ဘူး။ ကိုယ္ကေစတနာထားပါရက္နဲ႔ မေကာင္းတဲ့တံု႔ျပန္မႈျပန္ရလည္း ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ေပး၊ ထားရမယ့္ ေစတနာဆက္ထားေပးေနတာပဲျဖစ္တယ္။

က်န္သူေတြအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာေတာ့ ေစတနာပ်က္ယြင္းမႈေတြ တူညီတဲ့တံု႔ျပန္မႈေတြရွိလာတတ္တယ္။ လူ႕စိတ္ကေလးပီပီ ေျပာင္းလဲကုန္ေတာ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ ေစတနာထားပါရက္နဲ႔ ေနရာနဲ႔ယွဥ္လာတဲ့အခါ ေစတနာပ်က္ကုန္တတ္တယ္။

ေစတနာနဲ႔ ေနရာေပးတယ္။ တလဲြေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ပစ္တယ္ဆိုရင္ ေစတနာပ်က္သြားတတ္တယ္။ ေစတနာနဲ႔ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပး၊ ကူညီေပးတယ္။ ေနာက္ပုိင္းကိုယ့္ ကိုယ္ပါထိခိုက္ေစာ္ကားလာရင္ ေစတနာပြန္းပဲ့တတ္တယ္။

ေစတနာထားတဲ့လူကလည္း ေစတနာမွန္ဖို႔လိုျပန္တယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ေစတနာထားခဲ့ၿပီးမွ
ေစတနာအေလ်ာက္ ေအာင္ျမင္သြားခဲ့ရင္ ေနရာေတြရသြားခဲ့ရင္ ကိုယ့္ေစတနာကုိယ္တိုင္က ညိဳပုပ္လာ တာမ်ဳိးမျဖစ္သင့္ဘူး။ ေစတနာနဲ႔ယွဥ္တဲြေနတဲ့ ေမတၱာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာတို႔ပါ တဲြစပ္ပါ၀င္သင့္တယ္။ မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ေစတနာနဲ႔ကိုယ္ေနာင္တရေနရင္ မေကာင္းေပဘူး။

ေနရာ
ေနရာဆိုတာ ဒီေနရာမွာ အ ဖဲြ႕အစည္းေတြ၊ လုပ္ငန္းေတြရဲ႕ အေရးပါအရာေရာက္တဲ့ေနရာ၊
လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ေနရာ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ေနရာ၊ အမႈေဆာင္အရာရွိေနရာေတြကို ေျပာတာပါ။

တခ်ဳိ႕ေနရာက ေနရာေကာင္းရထားတယ္ဆိုရင္ စီးပြားျဖစ္တဲ့ေနရာ၊ ၀င္ေငြေျဖာင့္တဲ့ေနရာကိုေခၚပါတယ္။
ဒီအိမ္ေလး၊ ဒီၿခံေလး၊ ဒီဆိုင္ေလးကေနရာေကာင္းတယ္။ သူ႔သားက၊ သူ႔အေဖက ေနရာေကာင္းရထားတယ္။ ရထားေပၚမွာ၊ ကားေပၚမွာ ေနရာေကာင္းရတယ္စသျဖင့္ ေျပာတတ္ၾကတယ္။

ေနရာဟာအေရးႀကီးတယ္။ တခဏတာအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ဘ၀စာအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လူေတြက
ေနရာေကာင္းကို လုိခ်င္တတ္ၾကတယ္။

ေနရာရဖုိ႔ကေတာ့ အဓိက ႀကိဳးစားၾကရတာပါပဲ။ ဇာတ္ပဲြၾကည့္ဖို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ စတိတ္႐ႈိးၾကည့္ဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မယ္ေရြးပဲြၾကည့္ဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနရာေကာင္းရခ်င္ရင္ ေစာေစာစီးစီးလက္မွတ္၀ယ္၊ ဖ်ာ၀ယ္၊ ေစာေစာစီးစီးသြားေနရာယူၾကရပါတယ္။

လက္မွတ္တန္ဖိုးအလုိက္သတ္မွတ္တဲ့ေနရာေတာင္ ေနရာေကာင္းရခ်င္ရင္ နည္းနည္းေတာ့ ပိုအားစိုက္၊ ပိုႀကိဳးစားရတာပါပဲ။ ဒါကေငြေပးၿပီးေနရာယူတာ၊ ေနရာ၀ယ္တာျဖစ္ပါတယ္။

ေငြေပးၿပီးယူူရတဲ့ေနရာမဟုတ္တဲ့ ပညာနဲ႔အရင္းတည္ႀကိဳး စားရတာမ်ဳိး၊ ကုိယ့္အရည္အခ်င္းျပၿပီး ဖန္တီးလုပ္ကိုင္ျပမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ ပိုခက္သြားသလို ပိုၿပီးလည္း အားစိုက္ရပါတယ္။
စာေရးေရး၊ အလုပ္လုပ္လုပ္ ေစတနာထားလုပ္ကိုင္ရန္လုိသည္။

ပညာတို႔၊ အရည္အခ်င္းတို႔တည္ၿပီး ႀကိဳးစားရတာမ်ဳိးဆုိရင္ ခံစားအကဲျဖတ္တဲ့ပရိသတ္ရဲ႕အဆင့္အတန္းနဲ႔ ခံစားႏုိင္မႈက အေရးႀကီးသလုိ အဲဒီအကဲျဖတ္ပုဂၢိဳလ္တို႔ရဲ႕ေစတနာကလည္း သန္႔ရွင္းဖို႔လုိပါတယ္။ ထပ္ဆင့္ရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ေတာ့ အဂတိမလုိက္ဖုိ႔လိုပါတယ္။

ေတာ္သင့္သူကို ေတာ္သင့္သလိုေနရာေပးရာမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္အက်ဳိးေဆာင္လုိ႔၊ ကုိယ္သေဘာက်လို႔၊ ကိုယ္ခ်စ္လုိ႔ဆိုၿပီး ေနရာေတြ စြတ္ေပးလုိ႔ မသင့္သလို အျမင္ကပ္လုိ႔၊ မုန္းလုိ႔ဆုိၿပီး ေနရာမေပးတာလည္း မေကာင္းပါဘူး။ ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ ေနရာတြက္ခ်က္ၿပီး ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ေနရာရသူဘက္ကလည္း ႀကိဳးစားရမွာေတြရွိ ျပန္ပါတယ္။ ကိုယ့္မွာေနရာရေအာင္ အေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားခဲ့ၿပီး (တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ နည္းစံုကို သံုးခဲ့ရတတ္တယ္) ေနရာရခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ ဒီေနရာနဲ႔ထိုက္တန္ေအာင္၊ ကုိယ့္ကို႐ိုေသေလးစားၾကေအာင္၊ ေနရာနဲ႔ထိုက္တန္သူလုိ႔ အကဲျဖတ္မွတ္ခ်က္ရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္ရရွိတဲ့ေနရာအလုိက္လည္း ေစတနာအျပည့္နဲ႔ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေပးဖုိ႔လုိပါတယ္။ ေစတနာမပါဘဲ ေစတနာမထားဘဲ ေနရာအလဲြသံုးစားလုပ္ေနရင္လည္း မေကာင္းပါဘူး။ ၾကာရင္ ခံရသူမ်ားက ေစတနာပ်က္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခံရတဲ့သူေတြ ေစတနာပ်က္ရင္ တစ္ခါကိုယ့္ေနရာက ျပန္ၿပီးလႈပ္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆိုခ်င္တာက ေနရာနဲ႔ေစတနာ၊ ေစတနာနဲ႔ေနရာက ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ကိုယ့္ေစတနာေၾကာင့္ ေနရာေတြရႏုိင္သလို၊ ေနရာသာယူၿပီးေစတနာမပါ၊ လုပ္ရပ္မေကာင္းရင္ေတာ့
ေနရာၾကာရွည္မတည္ၿမဲႏုိင္ပါေၾကာင္း တင္ျပရပါတယ္။

Wednesday, December 05, 2007

ျမန္မာ့အထာ

သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ေျပာတတ္ၾကတယ္။ အထာမကိုင္စမ္းပါနဲ႔ကြာလို႔၊ အထာထားပါကြာ မင္းကလဲလို႔၊ အထာဆိုၿပီး ထည့္ထည့္ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ အထာဆိုတာ ဘာလဲ။ ဒီေဆာင္းပါးမွာ
အဲဒီျမန္မာ့အထာတခ်ဳိ႕ကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္၊ စိတ္ဆိုးၾကမလားေတာ့ မသိေပဘူး၊ သို႔ေသာ္လည္း ေ၀ဖန္ ေထာက္ျပစရာေလးျဖစ္ေနေတာ့လည္း ေထာက္ျပရတာပါ့၊ စဥ္းစားၾကည့္ၾကဖို႔ပါ။

အထာဆိုတာ
ေဆာင္းပါးမစခင္ ေ၀ါဟာရကို အရင္ရွင္းထားမွ ျဖစ္မယ္။ ေ၀ါဟာရကစၿပီး ႐ႈပ္ေနရင္ ေနာက္ပိုင္း
ပို႐ႈပ္သြားမယ္။

ျမန္မာအဘိဓာန္မွာေတာ့ အထာကို န-သေဘာ၊ သဘာ၀လို႔ အနက္ေပးပါတယ္။ အထာက် ကိုေတာ့ ႀကိ-ေနသားက်သည္ လို႔ေျပာပါတယ္။

ဒီေတာ့ အထာမကိုင္ပါနဲ႔၊ အထာႀကီးနဲ႔ မေနပါနဲ႔ဆိုတာ ေနပံု ထိုင္ပံု ေျပာပံု ဆိုပံုကို အဓိက
ရည္ညႊန္းတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုပ္ဟန္သြင္ျပင္မွာ အထာပံုစံ ေတြ႕ရတတ္တယ္။

ျမန္မာ့စိတ္ရင္းလို႔ ေျပာလုိက္ရင္ ေကာင္းတာေတြပဲ မ်ားပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာေတြကိုယ္တိုင္က ငါတုိ႔ဟာ စိတ္ရင္းအလြန္ေကာင္းတဲ့လူမ်ဳိးလို႔ ေတြးထင္ၾကၿပီး ျမန္မာေတြနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးဆက္ဆံဖူးၾကတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကလည္း ျမန္မာေတြဟာ စိတ္ရင္းေကာင္းတယ္၊ စိတ္ထားျဖဴတယ္၊ ေစတနာသန္႔တယ္။ အၾကင္နာတရား၊ ေမတၲာတရားႀကီးမားၾကတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။

ဒီမွာ တစ္ခုစဥ္းစားရမွာက ကိုယ့္ကိုေကာင္းတာေတြေျပာတိုင္း ေက်နပ္ေနရမွာမဟုတ္ဘူး၊ တကယ္ ေကာေကာင္းရဲ႕လားလို႔ ျပန္စဥ္း စားဖို႔လိုတယ္။ တစ္ခါတေလ ဧည့္သည္က သံတမန္ဆန္ဆန္စကား ေျပာသြားတာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္၊ ကိုယ္ေတြလည္း အိမ္ေတြမွာ ဧည့္သည္သြားလုပ္ရင္ ဒီလိုပဲေျပာ တတ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

အိမ္ႀကီးက ႐ႈပ္ပြေနတာကို ေတြ႕ပါရက္ နဲ႔ အိမ္ေလးက ခ်စ္စရာေလးတို႔၊ ေဆာက္ထားတဲ့ပံုစံကလည္း ေကာင္းလိုက္တာတို႔ ေျပာတတ္ၾကတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ သံတမန္ဆန္ဆန္ဘယ္ေလာက္ပဲအျဖဴေရာင္မုသား (တစ္ပါးသူအား မနစ္နာေစေသာ၊ တစ္ခါတစ္ရံ ေကာင္းက်ဳိးပင္ရွိသြားေစေသာ လိမ္ညာမႈ) ေျပာေျပာ၊ ကိုယ္တိုင္ (အိမ္ရွင္) ကေတာ့ အသိဆံုးျဖစ္မွာပါပဲ။

အထာမက်ေသာ အထာမ်ား
ျမန္မာ့အထာေတြထဲက အထာမက်တဲ့ အထာေတြအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ မႀကိဳက္မွန္းသိေပမယ့္ ဒီေဆာင္းပါးရဲ႕ဦးတည္ခ်က္ကိုက အဲဒါပဲျဖစ္ေနတာမို႔ ဖတ္႐ႈလို႔ စဥ္းစားေ၀ဖန္ၾကပါဦး။

ျမန္မာ့အထာေတြထဲမွာ အထာမက်တဲ့ အထာေတြကေတာ့ အားနာတာနဲ႔ အတင္းေျပာတာ၊ မနာလိုတာနဲ႔ပညာျပတာ၊ ပ်င္းတာနဲ႔ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ေနတာပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ ဒါကလည္း ျမန္မာအမ်ားစု မွာ ေတြ႕ရတာမို႔ ျမန္မာ့အထာလို႔ ေျပာရတာပါ၊

ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္မီ (တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္ထက္သာတယ္)ေတာ္တဲ့၊ တတ္တဲ့ ကိုယ္အမူအရာ စိတ္အမူအရာ ေကာင္းတဲ့ ျမန္မာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္ဆိုတာ ဘယ္ဘာသာကိုးကြယ္သူျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လူမ်ဳိးျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ ဘာသာအဲဒီလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ ကိုယ္အမူအရာ စိတ္အမူအရာေတြနဲ႔ေနႏိုင္သူေတြကို ေျပာတာပါ။ အာရွတြင္းမွာပဲေနရမလား။ အာဖရိကသြားရမလား။ ဥေရာပလား၊ အေမရိကလား။ ေနရာမေရြး ေနတတ္၊ ထုိင္တတ္၀င္ဆန္႔ႏိုင္တဲ့ အေနလည္းတတ္၊ ပညာလည္းေတာ္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္မီေတြကို ေျပာတာပါ။

အားမနာရဘူးလား
ျမန္မာေတြက အားနာတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အားမနာရေတာ့ဘူးလားလို႔ ေမးစရာရွိလာပါတယ္။ အေျဖကေတာ့ အားနာစရာရွိရင္ နာၿပီး အားမနာသင့္တာကိုေတာ့ မနာဖို႔ပါပဲ။ လူၾကားထဲ လက္ကိုင္ပ၀ါမအုပ္၊ လက္မအုပ္ဘဲ ေခ်ာင္းဆိုးထည့္ရမွာကို အားနာရမွာျဖစ္ေပမယ့္ အစည္းအေ၀းမွာ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္းတင္ျပေျပာဆိုစရာကိုေတာ့ အားမနာသင့္ပါဘူး။

လူၾကားထဲ ကိုယ့္ေရာဂါပိုးသူမ်ားကူးခ်င္ကူး၊ ကိုယ္အေနသက္သာၿပီးေရာဆိုၿပီး ဆိုးခ်င္သလိုေခ်ာင္းဆုိးထည့္ လိုက္တာကေတာ့ အားနာစရာ ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးကို အားနာပါ၊ ျမန္မာပီပီရဲရဲႀကီး အားနာလိုက္ပါ၊ ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္တင္ေအာင္ကို အားနာလုိက္ပါ။

ခုနက ေျပာသလိုအစည္းအေ၀းမွာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မေျပာခဲ့ဘဲ ေနာက္ကြယ္မွာမွ ကိုယ့္လူႀကီးအတင္း၊ ကိုယ့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအတင္းအုပ္ေနရင္ေတာ့ အားနာစရာေကာင္းပါတယ္။

အစည္းအေ၀းမွာ ကိုယ္ကတင္ျပစရာရွိတာတင္ျပခဲ့ရင္ လူႀကီးေတြ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကျပန္ၿပီး ရွင္းျပ ေျပာဆိုတုံ႔ျပန္ႏုိင္ေပမယ့္ ေနာက္ကြယ္မွာ အတင္းေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလူေတြက ဘာမွျပန္ၿပီး မေျပာမဆိုႏိုင္ မရွင္းလင္း မတုံ႔ျပန္ႏိုင္မွာမို႔ အားနာစရာေကာင္းလွပါတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာပီပီ အားရပါးရအားနာလုိက္ပါ။

မနာလိုတာ ေကာင္းသလား
မနာလိုတာ မေကာင္းဘူးဆိုတာ လူတိုင္းသိေပမယ့္ လူတိုင္း နာလိုတတ္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုလည္း လူတိုင္းသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနည္းနဲ႔အမ်ားဆိုသလို တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး မနာလိုမႈေတြကေတာ့ရွိေနၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာေတြထဲမွာ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာလူငယ္ေတြထဲမွာ ကိုယ့္ထက္ေတာ္သူ၊ ကိုယ့္ထက္ခၽြန္သူ၊ ကိုယ့္ထက္အခြင့္အေရးရတာ၊ ရာထူးရတာကို နာလိုတတ္ၾကတဲ့လူေတြလည္းရွိတတ္တာကို ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။
ေကာင္မေလးရင္ဘတ္ပါ စာသားမ်ားကို လိုက္နာသူတိုင္း စိတ္ေအးသက္သာရၾကသည္။ စိတ္ေပါ့ပါးသြားၾကသည္။

နာလိုတယ္ဆိုတာ သူတစ္ပါးေကာင္းစားတာ၊ အခြင့္အေရးရတာကို ကိုယ္ရသလိုပဲ ၀မ္းသာတာျဖစ္ပါတယ္။
ခက္တာက ျမန္မာတခ်ဳိ႕ဟာ မနာလိုတတ္ၾကတယ္။ တစ္ခါတေလမ်ား ကုိယ္လည္းေပးရတာမဟုတ္တဲ့၊ သူတို႔ဘာသာရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြကုိေတာင္ မရေစခ်င္ၾကဘူး။ ကိုယ္မရေစခ်င္တာကို ရသြားတဲ့အခါ မနာလိုမႈေတြ ျဖစ္ေနတတ္ၾကတယ္။

ဆရာတခ်ဳိ႕ဟာ ကိုယ့္တပည့္ကို ျပန္ၿပိဳင္ၿပီး မနာလိုျဖစ္ၾကတယ္။ အေဖက သားကို မင္းက ငါ့သားပါကြာလို႔ဆိုၿပီး မနာလိုခ်င္တယ္။ (ဖခင္တိုင္းကို ေျပာတာျပစ္မွားတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဖခင္ တစ္ေယာက္တေလကို ေျပာတာပါ)။

အလုပ္ရွင္ဟာ ကိုယ့္အလုပ္သမားစြာသြားမွာကို မလုိခ်င္ၾကဘူး။ မနာလိုတာကို မေကာင္းမွန္းသိရက္နဲ႔ မနာလိုမျဖစ္ေတာ့ဘူးကြာလို႔ ေတြးပါရက္နဲ႔ မနာလိုျဖစ္ေနၾကတာကို ေတြ႕ေနရပါတယ္။

မနာလိုတာနဲ႔တြဲလာတာကေတာ့ ပညာျပတာပါပဲ။ မနာလိုတဲ့သူဟာ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာေတာ့ နာ လိုခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္ေပမယ့္ သူ႔ခြင္ထဲေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ပညာျပေတာ့တာပါပဲ။ မနာလိုတာဟာ လူတိုင္းမွာျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ခ်င္းမွာ ျဖစ္ႏိုင္သလုိ လုပ္ငန္းဆက္ဆံဘက္ေတြမွာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပါပဲ။

လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မွာျဖစ္တဲ့ မနာလိုတာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ငန္းဆက္ဆံဘက္ျခင္းျဖစ္တဲ့ မနာလုိတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလို႔ သူမ်ားေတြ မသိေတာင္ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း(မနာလုိျဖစ္သူနဲ႔ မနာလိုျဖစ္ ခ်င္းခံရသူ)ကေတာ့ သိပါတယ္။ တစ္ခါတေလမွာေတာ့ မနာလိုျဖစ္ခံရတဲ့သူက မသိတာမ်ဳိးလည္း ရွိ တတ္ပါတယ္။

ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းနဲ႔ မရႏုိင္တဲ့ အခြင့္အေရးတစ္ရပ္ရပ္ ကိုယ့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အျခားသင့္ေတာ္သူတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရသြားခဲ့ရင္ နာလိုလိုက္ပါ။ ကိုယ္ကေပးရမယ့္သူ၊ ေပးႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးရွိသူ ျဖစ္ေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္အခြင့္အေရးေပးရမယ့္သူကို ကိုယ္ကုိယ္တုိင္မနာလိုမျဖစ္ဘဲ ေပးလုိက္ပါ။ မနာလိုတာ မေကာင္းပါဘူး၊ နာလိုၾကပါ။

ျမန္မာေတြ မပ်င္းဘူး
ျမန္မာေတြကို ပ်င္းတယ္လို႔ေျပာရင္ ဘယ္ျမန္မာမွ ႀကိဳက္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာ တခ်ဳိ႕ကနည္းနည္းေတာ့ ပ်င္းၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ စကားလွလွသံုးလို႔ ပ်င္းတာမဟုတ္ပါဘူး၊ တင္း တိမ္ေရာင့္ရဲတာပါလို႔ ျပင္ေျပာ ႏႈတ္လွန္ထိုး ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။

ျမန္မာတခ်ဳိ႕က အလုပ္တစ္ခုကို ၾကာရွည္ၿမဲေအာင္ မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး၊ ၾကာလာရင္ လုပ္ရည္ကိုင္ ရည္ေလ်ာ့လာၾကတယ္၊ ပ်င္းလာၾကတယ္။ အဲဒီအခါ သူလုပ္ကိုင္တဲ့ အရည္အေသြးကေလ်ာ့လာတယ္။ အဲဒါကို သူကိုယ္တိုင္လည္း သိသလို သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ၊ သူ႔ဆရာသမားေတြလည္း သိၾကတာပါပဲ။

အခ်ိန္တစ္ခုေလာက္လုပ္ၿပီးရင္ ပ်င္းသြားတတ္ၾကတာဟာ ၀ါသနာမပါတာကို လုပ္ေနရတာေၾကာင့္ လားဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို ေျဖၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ မဟုတ္ျပန္ေပဘူး၊ တခ်ဳိ႕က ၀ါသနာပါတာကို လုပ္ေနရင္းနဲ႔ကို ပ်င္းေနတတ္ၾကတာ။
ျမန္မာတို႔အလုပ္လုပ္လွ်င္ ပါးစပ္ေကာ၊ လက္ေကာ၊ ေျခေထာက္ေကာ အအားမထား အၿငိမ္မေန အလုပ္လုပ္တတ္ေသာ္လည္း မလုပ္ေတာ့ဘူးဆိုလွ်င္ကား လံုး၀မလုပ္ျပန္ေတာ့ေပ။

ပ်င္းတာနဲ႔တစ္ဆက္တည္း ေတြ႕ရတတ္တာကေတာ့ အလုပ္လုပ္တာ မေသသပ္တာပါပဲ။ အလုပ္ကို အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့လုပ္တာ၊ ေလးေလးနက္နက္၊ မွတ္မွတ္သားသားမလုပ္တတ္တာကို ျမန္မာ တခ်ဳိ႕မွာေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ဆိုခ်င္တာက ျမန္မာတခ်ဳိ႕ဟာ သုေတသနပိုင္းမွာ အားနည္းၾကတယ္။

ျမန္မာစာေရးဆရာအမ်ားစုက ျဖစ္ဖို႔မလြယ္တဲ့စာေရးဆရာ ဘ၀ေရာက္ေနခဲ့ၿပီးေနာက္မွာ သူ စာဘယ္ႏွပုဒ္၊ ဘယ္ႏွအုပ္ေရးခဲ့ၿပီးၿပီလဲဆိုတာကို မေျပာႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး၊ မွတ္မွတ္သားသားလုပ္ခဲ့လည္း ပထမပိုင္းမွာပဲျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ဆက္ၿပီး မွတ္မွတ္သားသား မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ဒါဟာ ခက္ ခဲတဲ့ကိစၥမဟုတ္ေပမယ့္ အေလ့အက်င့္မရွိၾကလို႔ မွတ္မွတ္သားသား မရွိၾကတာပဲ။

မိဘေတြက မွတ္မွတ္သားသားမရွိရင္၊ သားသမီးေတြလည္း မွတ္မွတ္သားသား မရွိေတာ့ဘူးေပပဲ။ တခ်ဳိ႕မိဘေတြက သားသမီး ႏွစ္ေယာက္၊ သံုးေယာက္ေမြးထားၿပီး သားသမီးရဲ႕ေမြးေန႔ မသိသလို သားသမီးကလည္း ကိုယ့္မွာ မိဘ ႏွစ္ပါးတည္းရွိပါရက္ ကိုယ့္မိဘ ေမြးေန႔မသိတဲ့ သားသမီးေတြရွိၾကတယ္။

ကိုယ္ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ ခုႏွစ္နဲ႔ ခုံနံပါတ္ကို မမွတ္မိေတာ့တဲ့သူေတြ၊ ကိုယ့္မွတ္ပံုတင္နံပါတ္နဲ႔ ကိုယ့္ပတ္စ္ပို႔နံပါတ္ အလြတ္မမွတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြရွိေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။

ကိုယ္ႏိုင္ငံျခားကို ဘယ္ႏွစ္ေတြက ေရာက္ဖူးလဲ၊ ဘယ္ေတြ ေရာက္ခဲ့လဲေမးရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အၾကမ္းဖ်င္းပဲ ေျပာႏိုင္ၾကတယ္၊ အေသးစိတ္ကို မေျပာႏိုင္ၾကတာမ်ားတယ္။ တစ္ခါတေလ သိခ်င္သိေနတတ္တယ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္မေျပာႏိုင္ၾကဘူး။

ေျပာရရင္ေတာ့ အျခားအထာေတြလည္း ရွိေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေျပာခဲ့သေလာက္ မဆိုးရြားတဲ့အထာေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ စာမဖြဲ႕ေလာက္ဘူး။

တျခားႏိုင္ငံက လူတုိင္းလည္း ေကာင္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတိုင္းမွာ ေကာင္းကြက္နဲ႔ ဆိုးခ်က္ေတြ အသီးသီးရွိၾကတာပါပဲ။ ခုနက ေျပာခဲ့တာေတြကေတာ့ ျမန္မာတခ်ဳိ႕မွာ ေယဘုယ်သေဘာမ်ဳိး ေတြ႕ရတတ္တာမို႔ ျပန္စဥ္းစား ျပင္ဆင္၊ ဆင္ျခင္သင့္တယ္ထင္လို႔ တင္ျပရပါတယ္။
အူ႐ိုင္း


အိပ္ခ်င္ေနတဲ့ ဒီမ်က္လံုးေတြျမင္လည္း

ဟိုဘက္လွည့္ေနေတာ့

စိန္မေခၚပါဘူး

တစ္ေယာက္တည္းပဲ အိပ္ပါ့မယ္။

စိတ္မထင္ဘဲ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္တတ္သူမို႔

ႀကိတ္ခ်င္လည္း ႀကိတ္ထည့္လိုက္ေပေရာ့

နက္ေမွာင္တဲ့ ဒီလမ္းမေပၚ ငါအိပ္ေနခဲ့တယ္။

ေခါင္းခ်ည္းပဲ မာ႐ံုတင္ မဟုတ္ဘူး

စိတ္ကလည္း မႏွံ႔တဲ့သူမို႔

ေခါင္းနဲ႔စိတ္ ဟက္တက္ကြဲေအာင္ ႐ိုက္ထည့္သြားေပါ့။

အူ႐ိုင္း န- ၁။ အရက္မေသာက္ဖူးသူ ၂။ (ဥပစာ)အခ်စ္ကိစၥစသည္တို႔တြင္ အေတြ႕အႀကံဳမရွိေသးသူ။

Wednesday, November 28, 2007

ေပ်ာ္ေအာင္ေနၾကစို႔

မိမိတို႔ဘ၀ကို အသက္အရြယ္အလုိက္ ေနာက္ျပန္ၾကည့္ၾကည့္၊ ေရွ႕ေက်ာ္ၾကည့္ၾကည့္၊ ေဘးဘီ၀ဲယာကို ၾကည့္ၾကည့္ စိတ္ညစ္စရာေတြ ေတြ႕ေနပါသလား၊ မေက်နပ္စရာေတြ ေတြ႕ေနပါသလား။ ၀မ္းနည္း သြားပါသလား။ စိတ္ကို ျပန္စုစည္းလုိက္ပါ၊ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ေဘးဘီ၀ဲယာမွာ ကိုယ့္လုိသူေတြ အမ်ားႀကီး၊ ကိုယ့္ေအာက္မွာ ကိုယ့္လိုေတာင္မဟုတ္တဲ့ ကိုယ့္ထက္နိမ့္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီး၊ ေပ်ာ္ေအာင္ေနလုိက္ပါ။

ေပ်ာ္စရာနည္းလမ္းမ်ား
ေပ်ာ္ေအာင္ေနမွ ေပ်ာ္တာပါ၊ စိတ္ညစ္ရင္ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္လုပ္ရရင္ ေပ်ာ္တာပါပဲ။ စိတ္ခ်မ္းသာတာပါပဲ။ ကိုယ္၀ါသနာပါတာ ကိုုယ္လုပ္ပါ၊ ပညာေရးက စရရင္ ကိုယ္၀ါသနာပါတာ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္သင္ယူပါ။ ကစားခုန္စားမွာ ကိုယ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အားကစားကိုယ္ကစားပါ။ အစားမွာ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့အစား ကုိယ္စားပါ။ အဲဒါဆိုရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။
ကိုယ္ခင္မင္တဲ့မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းပါ။ သူတို႔နဲ႔ မွ်ေ၀ခံစားပါ။ မိသားစုနဲ႔ မွ်ေ၀ပါ။ ခ်စ္ခင္သူနဲ႔အတူ ခံစားပါ။

မေပ်ာ္ေအာင္ေနၾကသူမ်ား
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေပ်ာ္ေအာင္ေနနည္း သိပါရက္နဲ႔ မေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္လည္း မေပ်ာ္ဘူး၊ ေပ်ာ္ေအာင္လည္း မေနဘူး။ သူမ်ားေတြေပ်ာ္ေနၾကတာ၊ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတာကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။
အဲဒီလူေတြက ေပ်ာ္တာဟာ အခ်ည္းႏွီးပဲ။ သက္သက္မယ့္ အခ်ိန္၊ စြမ္းအင္ျဖဳန္းတီးေနၾကတာပဲလို႔ ယူဆၾကတယ္။

တခ်ဳိ႕က ပညာအတြက္၊ တခ်ဳိ႕က ဥစၥာအတြက္၊ တခ်ဳိ႕က ရာထူးအာဏာအတြက္ မက္မက္ေမာေမာ ရွာေဖြဖမ္းဆုပ္ေနၾကတယ္။ မေပ်ာ္ၾကဘူး၊ မေပ်ာ္ႏုိင္ၾကဘူး။
ပညာကို ေပ်ာ္တာထက္ ပိုျမတ္ႏိုးတယ္။ ေငြေၾကးကို အေပ်ာ္ထက္ ပိုမက္တယ္။ အာဏာကို ေပ်ာ္တာထက္ ပိုတမ္းတတယ္။ သူတုိ႔လိုခ်င္ရာေနာက္ကိုပဲ လုိက္ေနတဲ့သူေတြဟာ အေပ်ာ္ကိုအလို မရွိၾကဘူး။ မေပ်ာ္လည္းဘဲ ေနၾက တယ္။ မေပ်ာ္ဘဲ ေနႏုိင္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့လို႔ သူ တို႔စိတ္ထဲေတြးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေနာက္ေတာ့ကို သူတုိ႔ ေသသာသြားေရာ မေရာက္ခဲ့ၾကဘူး။ မေပ်ာ္ခဲ့ၾကဘူး။

ဘ၀ဆိုတာဘာလဲ
တကယ္ေတာ့ ဘ၀တစ္ခုဆိုတာ ေမြးဖြားၿပီးေနာက္နဲ႔ မေသဆုံးမီ ၾကားကာလတစ္ခုပါပဲ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အဲဒီအပိုင္းအျခားေလးကို နာရီပိုင္းပဲ ရၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ရက္ပိုင္းရၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က လပိုင္းရၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ၁၀ ႏွစ္၊ အႏွစ္ ၂၀ စသျဖင့္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕က အႏွစ္ ၃၀ ရတယ္။ တခ်ဳိ႕ က အႏွစ္ ၄၀ ရတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေတာ့ သက္တမ္းလြန္ ၈၀၊ ၉၀ အ ထိေတာင္ ရၾကတယ္။

ရတဲ့ဘ၀ကိုလည္း အမ်ဳိးမ်ုိး တည္ေဆာက္ၾကျပန္တယ္။ တခ်ဳိ႕က ပညာအေျချပဳတယ္။ တခ်ဳိ႕က စီးပြားရွာေဖြမႈမွာ အေျချပဳတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ ဂုဏ္သတင္းႀကီးမားမႈဘက္ လုိက္တယ္။ တခ်ဳိ႕က ရာထူး၊ အာဏာႀကိဳက္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဘာသာအယူ၀ါဒမွာ စဲြကပ္ခိုနားတယ္။ ဘ၀တစ္ခုအေပၚ မိမိတို႔နားလည္သလို၊ ခံစားသလို၊ တပ္မက္သလို ဘ၀အဓိပၸာယ္ေတြ ဖြင့္ဆိုၾကတယ္။

ကံျပဳသမွ်
ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ဘ၀နဲ႔ ဘ၀အဓိပၸာယ္အေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကရင္ ကံဆိုတာကို ဖယ္ထားလို႔ မရျပန္ဘူး။ တခ်ဳိ႕က ကံကိုမယုံဘူး၊ ကံဆိုတာ အလုပ္ပဲလို႔ တခ်ဳိ႕က အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိၾကတယ္။ ကံဆိုတာမရွိဘူးလို႔ ဆိုသူကလည္း အခုိင္အမာဆိုၾကတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဆိုရင္ေတာ့ ကံကိုယုံၾကည္ရမွာပဲျဖစ္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ ကံရဲ႕ ျပ႒ာန္းမႈေတြကလည္း ရွိေနတတ္တယ္။

လူတစ္ဦးတည္းရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြအရွည္၊ အတုိမညီသလိုဘဲ၊ မိဘႏွစ္ပါးကေမြးတာခ်င္းတူပါရက္ ကံအက်ဳိးေပးကြာျခားတတ္တယ္။ တိုက္ပြဲေတြ အတူတူတိုက္ခဲ့ပ္ါရက္ တိုက္ပြဲ၀င္တိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္မျဖစ္ၾကဘူး။ ေယာက်္ားသားတို႔အတြက္ ခံစားမႈအာ႐ံုပိုင္းဆိုင္ရာ၀န္ေဆာင္မႈ ေပးသူခ်င္းအတူတူ ခံစားခြင့္ရတဲ့ အခေၾကးေငြျခင္း မတူၾကဘူး။တခ်ဳိ႕ကံေကာင္းတယ္။ တခ်ဳိ႕က ကံမေကာင္းဘူး။

ကံကိုမစီရင္ႏုိင္ေသးသမွ် ကံျပဳသမွ်ႏုရမွာပါပဲ။ ကံဆိုတာလည္း တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ျပဳသမွ် ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ပါပဲ။ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းကံျဖစ္မယ္၊ မေကာင္းတာလုပ္ရင္ မေကာင္းကံျဖစ္တယ္။ ေကာင္းတာလုပ္ပါရက္ကယ္နဲ႔ မေကာင္းတာျဖစ္တာ၊ မေကာင္းတာေတြ လုပ္ေနပါရက္နဲ႔ ကံေကာင္းေနေသးတာေတြဟာလည္း ကံပဲ မဟုတ္လား။ ကံေကာင္းေနတုန္းေတာ့ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး။ ကံမေကာင္းေတာ့ဘူးဆိုလည္း ဘာမွလုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူးေပပဲ။

ေပ်ာ္ေအာင္ေနလုိက္ပါ
ဘ၀ကို သ႐ုပ္ခဲြၾကည့္တဲ့အခါ အသက္ရွင္ျခင္း၊ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားျခင္းနဲ႔ ခံစားျခင္းဆိုတဲ့ အပိုင္းသုံးပိုင္းကို ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ တိရစၦာန္ေတြထက္ ျမင့္တဲ့အပိုင္းကေတာ့ ခံစားျခင္းပါပဲ။ အသက္ရွင္ျခင္းနဲ႔ အသက္ရွင္ဖို႔ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားျခင္းကေတာ့ လူျဖစ္ျဖစ္၊ တိရစၦာန္ျဖစ္ျဖစ္ အတူတူပါပဲ။ ကိုယ္ရွင္သန္ေအာင္ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ႀကိဳးစားရတာပါပဲ။ ဒီမွာ တရားနည္းလမ္း က်ခ်င္က် မယ္၊ တရားနည္းလမ္းမဲ့ခ်င္လည္း မဲ့မယ္။ မတတ္ႏုိင္ဘူး၊ ရွင္သန္ေရး ကို ဦးစားေပးၾကရတာပဲ။ လူကေတာ့ တရားမဲ့မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းဆင္ျခင္ၾကရတယ္။

သတိထားရမွာက ခံစားတဲ့အပိုင္းပဲ၊ တိရစၦာန္မွာလည္း ခံစားမႈတခ်ဳိ႕ရွိတယ္။ ဥပမာ နာက်င္တာ၊ ႏြားေတြ၊ ျမင္းေတြ၊ ေခြးေတြကို ႐ုိက္ရင္ နာတယ္၊ ေအာ္တယ္၊ ေျပးတယ္။ ဥပမာ သေဘာက်တာ၊ ေၾကာင္ေတြ၊ ေခြးေတြကို ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမဴရင္ သေဘာက်တယ္၊ ျမဴးေနတယ္၊ တျခားဟာေတြလည္း ရွိဦးမွာပဲ၊ ႏြားေတြက သူတို႔ကိုသတ္မွာ သိတယ္၊ ငိုၾကတယ္။ ၀က္ေတြကေတာ့ ေအာ္တာပဲ။

လူကေတာ့ ခံစားမႈမွာ အမ်ားႀကီးသာသြားၿပီ၊ အာ႐ုံေျခာက္ပါးလုံးနဲ႔ အျပည့္ခံစားတယ္။ ခံစားမႈ အာ႐ုံေတြကလည္း အရမ္းေကာင္းၾကတယ္၊ ႐ိုးကနဲ၊ ရိပ္ကနဲေတာင္ ဖမ္းၿပီး ခံစားႏုိင္ၾကတယ္။ သူမ်ား ခံစားမႈကိုလည္း ကူးစက္ခံစားႏုိင္ၾကတယ္။ သူမ်ားေနရာ ကိုယ္၀င္ၿပီးလည္း ခံစားတတ္ၾကတယ္။ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ကို ခံစားၾကတယ္။ ဒုကၡ၊ သုခ၊ အပူ၊ အေအး၊ အေပ်ာ့၊ အမာ၊ အထူး၊ အပါး အစုံအလင္ ခုံခုံမင္မင္ခံစားႏုိင္တာ လူသတၱ၀ါ တစ္မ်ဳိးပဲ ရွိတယ္။

သိပ္ခံစားတတ္တဲ့ သတၱ၀ါျဖစ္တာမို႔ လူေတြဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ မေနတတ္ေတာ့ဘူး။ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး၊ လုိက္ၿပီးခံစားေနၾကတယ္။ ေဒါသေတြထြက္ၾကတယ္၊ ၀မ္းနည္းၾကတယ္။ ႀကိတ္ၿပီးဆဲေရးတယ္။ အံႀကိတ္ တက္ေခါက္တယ္။

တကယ္ေတာ့ လူေတြက ခံစားလြန္းအားႀကီးတဲ့အခါ ေမ့သြားတာတစ္ခုရွိတယ္။ ဒီလိုပဲ အၿမဲခံစားေနရမွာပဲလို႔ ထင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ၿမဲတာဘာမွမရွိပါဘူး။ မၿမဲျခင္းတရားဟာ ၿမဲတယ္လို႔ဆိုၾကပါတယ္။

မိမိတို႔ အသက္အရြယ္အလုိက္ ေနာက္ကိုပဲ ျပန္ၾကည့္ၾကည့္၊ ေရွ႕ကိုပဲ ေက်ာ္ၾကည့္ၾကည့္၊ ေဘးဘီကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္ အလြယ္တကူ ေတြ႕ရမွာက မၿမဲဘူးဆိုတာကိုပါပဲ။ သိပ္ႀကီးလည္း မခံစားပါနဲ႔၊ ခ်ိတ္ ၿပီး(သူတစ္ပါးခံစားမႈ ကိုယ့္ခံစားမႈလုပ္ပစ္တာ) လည္း မခံစားပါနဲ႔။
သိပ္ႀကီးခံစားရေတာ့ ကိုယ္ပဲ ခံစားရတာ၊ တစ္ဖက္ကက်ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔လုိက္ၿပီး မခံစားေနဘူး။ ခ်ိတ္ၿပီး ခံစားေတာ့ စာနာမႈေတာ့ ေပးႏုိင္ပါရဲ႕၊ ခဏေနရင္သူတုိ႔က (မူလခံစားသူ) ေကာင္းသြားမွာ၊ ကိုယ္က ဆက္ခံစားေနရမွာ ျဖစ္ တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ခံစားမႈေတြေလွ်ာ့ၿပီး ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ဖို႔ လိုတယ္။ ေပ်ာ္ေအာင္ေနဖို႔ကေတာ့ အထက္မွာ ဆိုခဲ့သလုိ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေလး ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေျပာ၊ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာေလး ရွာေဖြလုပ္ကိုင္၊ ကိုယ္စားခ်င္တာေလး ရွာေဖြစားေသာက္ပါ။

ဘ၀တိုတိုေလးကို မေသေအာင္ရွင္သန္ၿပီး ေပ်ာ္ေအာင္ခံစားၾကည့္ပါ။ အမ်ားႀကီးသက္သာသြားပါလိမ့္မယ္။ အပူေတြ၊ ဒုကၡေတြ၊ စိတ္ဆင္းရဲေစမယ့္အရာေတြကို သိပ္ႀကီး မခံစားပါနဲ႔။ ေပ်ာ္ေအာင္ေနလုိက္ပါ။

Sunday, November 25, 2007

ကံကိုသာ ႐ိုးမယ္ဖြဲ႕လို႔ဆို


ငါ့ကမၻာမွာ ပန္းေတြမပြင့္ဘူး

သူညီးဖူးတယ္

အို မလြမ္းေလာက္ပါဘူးလို႔ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ေနခဲ့တာလည္းၾကာ

ညာရတာမ်ားလို႔ နာခဲ့တာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ေပါ့

ရပါတယ္ ေျဖေလ်ာ့ေတြး ရယ္ရတာလည္း မွန္ေရွ႕မွာ

မွန္ကေလးဟာ အကုန္သိတာေပါ့ ငါ့ျဖစ္အင္ကို

စိတ္ကိုသိဖို႔ တရားေတြထိုင္လုိက္ရတာလည္း ေျခေထာက္ေတြကို က်င္လို႔

ဘ၀ဟာ မ်က္လွည့္ဆရာထက္ ေသသပ္လြန္းေနေတာ့ ငါ့မွာ ငိုရမလို

ဗ်ာပါေတြပိုလည္း မ်က္လံုးေတြပဲ ရခဲ့တယ္

တခ်ဳိ႕ကဆို မဲ့ေတာင္မဲ့လို႔

ေစတနာေတြလည္း ဒီအခ်ိန္မွာ အရာမထင္ေတာ့ဘူးေလ

ဟုိအခ်ိန္မွ မဟုတ္ေတာ့တာ၊ လြမ္းလိုက္တာ ျမက္ခင္းစိမ္းေလးကို

အဲဒီတုန္းက ေကာင္းကင္မ်ဳိး ငါထပ္မျမင္မိေတာ့ဘူး

ငါ မေကာင္းခဲ့တာေတြလည္း ပါပါတယ္။

ကဗ်ာရယ္ အျပစ္မဆိုၾကေၾကးကြယ္

ကံကိုသာ ႐ိုးမယ္ဖြဲ႕လို႔ဆို

မငိုၾကေၾကးဆိုဆို ငါကေတာ့ မ်က္ရည္ကို မိုးလုပ္ပစ္မယ္လို႔။


ငါ စိတ္ဆိုးတယ္


ငါ စိတ္ဆိုးတယ္
မေန႔ကေတာ့ ခ်စ္သလို လုပ္ခဲ့ၿပီး
ဒီေန႔ေတာ့ မသိသလို။
မေန႔ကေတာ့ ေဘာင္းဘီ၀တ္ၿပီး
အခုေတာ့ စကတ္အရွည္ႀကီးနဲ႔။
မေန႔ကေတာ့ ရယ္လို႔ေမာလို႔
ဒီေန႔ေတာ့ မသိသလို။
မေန႔ကေတာ့ ငါ့ကိုၾကည့္ရယ္ၿပီး
ဒီေန႔ေတာ့ မုန္းတယ္တဲ့။
အနာေတြ ျပန္မေဖာ္ခ်င္ဘူး
ငါ ကဗ်ာမေရးေတာ့ဘူး
မင္းကို မခ်စ္ေတာ့ဘူး
ငါ စိတ္ဆိုးတယ္။

Wednesday, November 21, 2007

စပိ၊ တမ္ပိုႏွင့္ စဥ္းစားစရာေလးေတြ

ေအာင္ျမင္မႈ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ ေငြေၾကးနဲ႔ အခြင့္အေရးေတြကို အလကားမရတတ္ပါဘူး။ လူႀကီး၊ မိဘ၊ ဆရာသမားေၾကာင့္ရတာဆုိလည္း ကိုယ့္မွာထိုက္သင့္တဲ့ အရည္အခ်င္းမရွိရင္ ခဏပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ၾကာရွည္စြာနဲ႔ မျပတ္တမ္းရဖို႔ကေတာ့ ကိုယ္တုိင္ႀကိဳးစားမွပဲရပါတယ္။

၀န္ထမ္းအတြက္ဆုိ လစတုိးဖို႔၊ အခြင့္အေရးရဖို႔၊ ႏုိင္ငံျခားသြားရဖို႔ဆုိတာေတြဟာ ကံေကာင္းလို႔ဆုိတာအျပင္ အမ်ားတကာထက္ပိုႀကိဳးစားထားလို႔၊ အပင္ပန္းခံထားလို႔၊ အေတြ႕အႀကံဳျပည့္၀လို႔ ဆိုတာေတြလည္းပါ၀င္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းကေတာ့ ႀကိဳးစားမႈက အေျခခံပါပဲ။

အေနာက္ႏုိင္ငံေတြ တုိးတက္ဖံြ႕ၿဖိဳးေနတာ၊ အဲဒီကလူေတြကိုၾကည့္ရင္ အေျပးအလႊားရွင္သန္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အေနာက္က ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အဲဒီပတ္၀န္းက်င္ကုိ သူတုိ႔ရဲ႕႐ုပ္ရွင္ေတြ၊ ဂီတေတြ၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားသတင္းနဲ႔ တင္ဆက္ထုတ္လႊင့္တဲအစီအစဥ္ေတြ၊ ပညာရပ္ဆုိင္ရာစာအုပ္စာတမ္းနဲ႔ ပုံမွန္ထုတ္ေ၀ေနတဲ့ စာအုပ္စာတမ္းစာေစာင္ေတြကေန ေလ့လာသူတုိင္းသိရွိၿပီးျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီ၀န္းက်င္ကို မၾကာမီရက္ပိုင္းက ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကကို ၁၀ ရက္ေလာက္ေရာက္ခဲ့တာပါ။ ၀ါရွင္တန္ဒီစီ၊ ဆီယက္တဲလ္နဲ႔ ဟိုႏုိလူလူဆုိတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြကို ေရာက္ခဲ့ၿပီး အဲဒီက အစုိးရ၊ အစိုးရမဟုတ္တဲ့အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ စီးပြားေရးအဖဲြ႕အစည္းေတြက လူေတြနဲ႔ေတြ႕ခဲ့၊ စကားေျပာခဲ့၊ အင္တာဗ်ဴးခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ေနပုံထုိင္ပုံ၊ ျပဳမူလႈပ္ရွားပုံ၊ စကားေျပာပုံ၊ တုံ႔ျပန္လႈပ္ရွားပုံေတြကို ေတြ႕ရတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔စဥ္းစားစရာေလး ေတြရခဲ့ပါတယ္။

စပိ
Speed(စပိ)ကို အျမန္၊ အျမန္ႏႈန္းလို႔ဘာသာျပန္ရမွာျဖစ္ေပမယ့္ စပိလို႔ပဲေရးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြ ဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေနတာ ဒီေန႔လုပ္လို႔ ဒီေန႔ျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကလို႔ ဒီေန႔အေျခအေနေရာက္လာတယ္ဆိုတာ စဥ္းစား တတ္သူတုိင္းသိပါတယ္။

ဒီေန႔အေျခအေနမွာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕အေျခခံအေဆာက္အဦေတြ ဖံြ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ၿပီးျဖစ္လို႔ စြမ္းေဆာင္ရည္ရွိတုိင္း လုပ္ႏုိင္ကိုင္ႏုိင္တဲ့၊ ခံစားႏုိင္တဲ့ အေျခအေနရွိေနၾကၿပီမို႔ စပိ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။

စပိကုိ အဂၤလိပ္ေဘာလုံးပဲြေတြနဲ႔လည္း ယွဥ္တဲြေလ့လာႏုိင္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေဘာလုံးပဲြေတြက စပိကို အားျပဳကစားပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေဘာလုံးအားကစား ေ၀ဖန္သူေတြကေတာင္ ကန္တင္ေျပးလုကန္ဆိုတာ အဂၤလိပ္ေဘာလုံးကစားနည္းပဲလို႔ဆုိၾကပါတယ္။ ေတာင္အေမရိကႏုိင္ငံအသင္းေတြလုိ ေဘာလုံးရသအျပည့္အ၀မေပးႏုိင္ဘူးလို႔ဆုိၾကပါတယ္။ စပိႀကိဳက္တဲ့သူေတြကေတာ့ အဂၤလိပ္ေဘာလုံးပဲြကို ႀကိဳက္ၾကပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ အခ်ိန္ယူတာ၊ စိတ္ရွည္တာ၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ေကာင္းေအာင္လုပ္ႏုိင္တာက ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အျမန္ကမၻာမွာက်ေတာ့ ေကာင္းေပမယ့္ အခ်ိန္သိပ္ၾကာေနရင္ တကယ္မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ စပိဆုိတဲ့ ေနရာမွာ အျမန္ႏႈန္းတစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘူး။ အရည္အေသြးလည္း ပါပါတယ္။ မွန္ကန္မႈလည္း ပါပါတယ္။ တိက်သပ္ရပ္မႈလည္း ပါပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စပိကို အျမန္လို႔ ဘာသာမျပန္လိုက္တာပါ။

ျမန္ေတာ့ျမန္ပါရဲ႕ လဲြေနမယ္။ မွားေနမယ္၊ မသပ္ရပ္ဘူး၊ မတိက်ဘူး၊ ေနာက္ကလုိက္လုပ္ရတယ္၊ ျပန္ျပင္ရတယ္၊ ျပန္ေတာင္းပန္ရတယ္၊ အရည္အေသြးမေကာင္းဘူးဆုိရင္ စပိမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔သတင္းစာသမားေတြအတြက္ဆုိရင္ စပိကပိုအေရးႀကီးပါတယ္။ စပိမေကာင္းရင္ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီကေန႔လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ သတင္းဂ်ာနယ္(အပတ္စဥ္ထုတ္)ကေန သတင္းစာ(ေန႔စဥ္ထုတ္)ကို သြားမယ္၊ ေျပာင္းလဲလုပ္ကိုင္ၾကမယ္ဆုိရင္ စပိကအေရးအႀကီးဆုံးပါပဲ။

အေမရိကမွာ စပိကို ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႕ခဲ့တာပါ။ တခ်ဳိ႕က စက္႐ုပ္ဆန္တယ္လို႔ဆုိၾကေပမယ့္ လူတစ္ဦးခ်င္းတုိးတက္ဖို႔၊ မိသားစုတစ္ခုတုိးတက္ဖို႔၊ ကိုယ္ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ အဖဲြ႕အစည္းတုိးတက္ဖို႔၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္တုိးတက္ဖို႔၊ ႏုိင္ငံတုိးတက္ဖို႔ဆုိရင္ေတာ့ စပိကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ႀကိဳးစားသူအတြက္ အသက္မထြက္မီအထိ အလုပ္လုပ္ကိုင္ရမည့္ကာလအတန္ၾကာအျမန္ကမၻာတြင္ ပညာႏွင့္ ကၽြမ္းက်င္မႈကိုအသံုးျပဳ၍ သပ္ရပ္စိတ္ခ်ရေသာအလုပ္မ်ားလုပ္ႏိုင္သည့္ စပိျဖစ္ရန္လည္း အေရးႀကီးသည္။

တမ္ပို
စပိလုိပဲ ေနာက္စာလုံးတစ္လုံး အေၾကာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တမ္ပို(Tempo)ပါပဲ။ တမ္ပိုကုိ ဘာသာျပန္ရရင္ အျမန္ႏႈန္းလို႔ပဲ ေယဘုယ်ဘာသာျပန္ရပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္အဓိပၸါယ္ ကေတာ့ပုံမွန္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ႏႈန္းကေန လိုအပ္လာရင္ ဒါမွမဟုတ္ ပုိထိေရာက္တဲ့အေျခအေနတစ္ရပ္ ေရာက္ဖို႔၊ ပီျပင္ဖို႔အတြက္ကို တင္လုိက္ရတဲ့ႏႈန္း(အျမန္ႏႈန္း)ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘာသာမျပန္ေတာ့ဘဲ တမ္ပိုလို႔ပဲေရးပါမယ္။

တမ္ပိုကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိၾကတာက ေ၀့ါဇ္(Waltz)ဂီတမွာပါ။ ခံစားမႈတစ္ခုကို ေပးႏုိင္ေအာင္ တင္တီးတဲ့အျမန္ေပါ့။ တမ္ပိုတီး လုိက္တာေပ့ါ။ ပုံမွန္ဆုိရင္ေတာ့ စုံတဲြေတြကလို႔ရေအာင္ ႏူးညံ့ခ်ဳိ သာေလးတီးတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ခံစားမႈတက္လာေအာင္ အျမန္တီးတာေပါ့၊ လိုအပ္သလို ျမန္ေအာင္ တီးလုိက္ေတာ့လည္း ခံစားလို႔ေကာင္းတာပါပဲ။

ေနာက္တစ္ခုက ႐ုပ္ရွင္ကားေတြမွာ၊ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းေတြမွာ အထြတ္အထိပ္ခံစားမႈရေအာင္ (မ်က္ရည္က်ေအာင္) တမ္ပုိကို ဆဲြတင္ပစ္လိုက္တာပါပဲ။ ပုံမွန္ဇာတ္လမ္းအခင္းအက်င္းကေန ဇာတ္ထိပ္ ဇာတ္ထြတ္ကို ပို႔ေပးလုိက္တာပဲ။ လုိအပ္ရင္ လိုအပ္သလို အခ်ိန္ကိုက္၊ အရည္အေသြးအျပည့္၊ ၾကာျမင့္ခ်ိန္အတိအက်၊ ခံစားမႈအံ၀င္ခြင္က်ျမႇင့္ေပးလိုက္တာကို တမ္ပိုျမႇင့္တယ္၊ တမ္ပိုတင္တယ္လို႔ ေခၚၾကတာပါပဲ။

အဲဒီတမ္ပိုက သူတို႔ဆီမွာ သိပ္ေကာင္းေနၿပီ။ လိုရင္လိုအပ္သလိုတင္လို႔ရေနတယ္။ ေဘာလုံးသမားေတြကိုပဲ ျပန္ၿပီးဥပမာေပးရမယ္။ ဥေရာပတစ္ခြင္ကကမၻာေက်ာ္ကလပ္အသင္းႀကီးေတြမွာ ကစားေနၾကတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ေဘာလုံးသမားေတြရဲ႕ စပိက ေကာင္းသလို ကစားပဲြရဲ႕ တမ္ပိုကိုလည္း လိုရင္ ေရာက္ေအာင္ကစားႏုိင္တယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ ညႇစ္အားေပ့ါ။ တမ္ပိုဆုိတာ အျမင့္ ဆုံးကိုေရာက္ေအာင္ညႇစ္ထုတ္ပစ္လုိက္တာေပါ့။

တမ္ပုိက ကစားပဲြတစ္ခုမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္မႈတစ္ခုမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အမ်ားႀကီးမရွိႏုိင္ဘူး။ ခဏခဏမျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ တစ္ခါပဲရွိခ်င္ရွိမယ္။ ႏွစ္ခါေလာက္ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ဒါေပမယ့္ ရင္သပ္႐ႈေမာနဲ႔ အေကာင္းဆုံး ခံစားႏုိင္စြမ္းရွိရမယ္။

အဲဒီတမ္ပိုကိုရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပင္ဆင္ထားရမယ္။ ဒါေတြက လူတစ္ဦးခ်င္းလုပ္လုိ႔ရတဲ့ဟာေတြပဲ။ လူတစ္ဦးခ်င္းကေန တစ္ႏုိင္ငံလုံးလုပ္ထားႏုိင္ရင္ ပိုေကာင္းတာေပ့ါ။ ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ စပိေတြ၊ တမ္ပိုေတြရႏုိင္ဖို႔ကေတာ့ ပညာရည္ကို တတ္ႏုိင္သေရြ႕ ျမႇင့္ထားရမယ္။ အေတြ႕အႀကံဳကို ရသမွ်ရွာယူေနရမယ္။ ဗဟုသုတေတြတုိးပြားေအာင္ လုပ္ထားရမယ္။

ျမန္မာေတြမွာ အစြမ္းရွိတယ္။ အတုခုိးတာ၊ အတတ္သင္တာျမန္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ပဲ၊ ေရခံေျမခံပဲ။ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းရင္၊ ေရခံေျမခံေကာင္းရင္ သူတို႔လိုပဲ စပိေတြ၊ တမ္ပိုေတြရွိေနမွာပဲ၊ အဲဒါဆုိေအာင္ျမင္မွာပဲ၊ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ပါပဲ၊ စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔ပါ။
(ေဆာင္းပါးႏွင့္ပတ္သက္၍ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးလိုပါက myothahtet@ gmail.com သို႔ ေရးပါ၊ ေျပာပါ။)
ဆီယက္တဲလ္ဆိပ္ကမ္း စီမံခန္႔ခဲြမႈ
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ အေနာက္ေျမာက္ဘက္ ၀ါရွင္တန္ျပည္နယ္ဆီယက္တဲလ္(Seattle)ၿမိဳ႕မွာ အရွိန္အဟုန္ႏွင့္ ဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာေနေသာ ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။

အေမရိက၏ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ေသာ ဆီယက္တဲလ္သည္ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပႏွင့္ စီးပြားေရးကူးလူးဆက္သြယ္မႈမ်ား ယခင္ကထက္ ပိုမိုဖံြ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ရန္ အစိုးရႏွင့္ သက္ဆုိင္ရာအဖဲြ႕အစည္းအသီးသီးက ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္လာေသာေၾကာင့္ ၿပီးခဲ့သည့္ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားမွစ၍ ပိုမိုဖံြ႕ၿဖိဳးတုိးတက္လာေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္အသြင္ေဆာင္လာခဲ့သည္။

အေမရိကန္မ်ားကိုယ္တုိင္ကလည္း ၀ါရွင္တန္ဒီစီကဲ့သို႔ ၿမိဳ႕ႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ သီးျခားထင္ရွားေသာၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕အျဖစ္ ဆီယက္တဲလ္ကို႐ႈျမင္ၾကသည္။

ဆီယက္တဲလ္တြင္ ထူးျခားမႈရွိသည္မွာ ၿမိဳ႕၏အဓိက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေသာ ဆီ ယက္တဲလ္ဆိပ္ကမ္း(Port of Seattle)းစီမံခန္႔ခဲြမႈျဖစ္သည္။ ဆီယက္တဲလ္ဆိပ္ကမ္းစီမံခန္႔ခဲြမႈေအာက္တြင္ ဆီယက္တဲလ္ႏွင့္ အနီးအပါးၿမိဳ႕ တာကိုးမား(Tacoma)တို႔ အသုံးျပဳေသာ ဆီယက္တဲလ္ေလဆိပ္လည္း ပါ၀င္သည္။

အမႈေဆာင္လူႀကီးေရြးခ်ယ္မႈ
ဆီယက္တဲလ္ဆိပ္ကမ္းကို အစုိးရ သို႔မဟုတ္ အစုိးရလက္ေအာက္ခံ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခုခုက စီမံခန္႔ခဲြ သည္မဟုတ္ပါ။ ဆီယက္တဲလ္ၿမိဳ႕ေန ျပည္သူမ်ားက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ကာ အမႈေဆာင္လူႀကီး ၅ ဦးက အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ၎င္းတို႔ကို ဆီယက္တဲလ္ဆိပ္ကမ္း ေကာ္မရွင္နာလူႀကီးမ်ား(Port of Seattle Commissioners)းဟု ေခၚသည္။

၎င္းတို႔က ဆိပ္ကမ္းႀကီးတစ္ခုလုံး စီမံခန္႔ခဲြေရးအတြက္ အမႈေဆာင္အရာရွိမ်ား(Chief Executive Officers)ခန္႔အပ္ တာ၀န္ေပးၿပီး လုပ္ေဆာင္ေစသည္။ စီမံခန္႔ခဲြမႈအဖဲြ႕ႀကီးက ၀င္ေငြကိုရွာေဖြၿပီး ဆိပ္ကမ္းဖံြ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ ျပန္လည္ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ားကိုျပဳသည္။ သုံးစဲြစရာမ်ားကို သုံးစဲြသည္။
ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ႏွင့္ ျပည္သူမ်ား မထိခိုက္ေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ရန္မ်ားကို ေဆာင္ရြက္ၾကသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ၿမိဳ႕၏သဘာ၀ပတ္ ၀န္းက်င္အေျခအေနမ်ား မထိခုိက္ေစေရးႏွင့္ ေလသန္႔စင္မႈအေျခအ ေနေကာင္းမြန္ေစေရးတို႔ ျဖစ္သည္။

ဆီယက္တဲလ္ဆိပ္ကမ္းစီမခန္႔ခဲြမႈေအာက္တြင္ ေလဆိပ္ပါရွိေနေသာေၾကာင့္လည္း ေလဆိပ္၀င္ေငြသည္ ဆိပ္ကမ္း၀င္ေငြအျဖစ္ ၀င္ေရာက္သည္။ စီးပြားေရးဖံြ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈႏွင့္ စီးပြားေရးအခြင့္အလမ္းမ်ား ပြင့္လန္းေနေသာၿမိဳ႕သို႔ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပခရီးသြားမ်ား တုိးတက္၀င္ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ ေလဆိပ္၀င္ေငြမွာလည္း တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ တိုးတက္ရရွိလ်က္ရိွိသည္။


၀င္ေငြေကာင္းစြာ ရွာေဖြႏိုင္ ၿပီျဖစ္ေသာ၊ တုိးတက္ဖံြ႕ၿဖိဳးလာ ေသာ စီးပြားေရးႏွင့္ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းမႈ လုပ္ငန္းမ်ားကို တစ္ၿပိဳင္နက္ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ေသာ ဆီယက္တဲလ္ဆိပ္ကမ္း စီမံခန္႔ခဲြမႈကို ေရြးခ်ယ္ခံအမႈေဆာင္လူႀကီးမ်ားက ေက်နပ္အားရလ်က္ရွိသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္လည္း အစိုးရက မၾကာမီကစတင္၍ ဆိပ္ကမ္းမ်ားႏွင့္ သေဘၤာတင္လုပ္ငန္းမ်ားကို ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းရွင္မ်ား စိတ္၀င္စားက လုပ္ကိုင္ၾကပါရန္တုိက္တြန္းေဆြးေႏြးခဲ့သည္။

ႏုိင္ငံတကာ ကုန္သြယ္မႈလုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ကိုင္လွ်င္ ဆိပ္ကမ္းစီမံခန္႔ခဲြမႈႏွင့္ လုပ္ပုံကိုင္ပုံမ်ားမွာ အေရးႀကီးလြန္းသျဖင့္ ဆီယက္တဲလ္ဆိပ္ကမ္း စီမံခန္႔ခဲြမႈကို ေလ့လာမိသမွ်တင္ျပရျခင္းျဖစ္သည္။

ဆိပ္ကမ္း၀န္ေဆာင္မႈမ်ားတြင္ ကုန္စည္ပို႔ေဆာင္မႈမ်ားသာမက ခရီးသည္(အထူးသျဖင့္ အ ပန္းေျဖခရီးသည္)၀န္ေဆာင္မႈမ်ားမွာလည္း အေရးႀကီးသည္။ ဆီယက္တဲလ္ဆိပ္ကမ္းသည္ ဇိမ္ခံ သေဘၤာႀကီးမ်ား ရပ္နား၊ ထြက္ခြာရန္ႏွင့္ လုိအပ္ေသာ၀န္ေဆာင္မႈမ်ားကို ေပးေနသည္။
ႏုိင္ငံတကာဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည့္ ဆီယက္တဲလ္တြင္ ႏုိင္ငံတကာစည္းေ၀းပဲြမ်ား က်င္းပႏုိင္ရန္ ကြန္ဖရင့္စင္တာရွိသည္။ ကမၻာ့ကုန္သြယ္ေရးစင္တာ(World Trade Center)ရွိသည္။

ေဒသခံျပည္သူမ်ားက ဆီယက္တဲလ္ဆိပ္ကမ္းအမႈေဆာင္လူႀကီးမ်ား ေရြးခ်ယ္မႈကို ၁၉၁၁၊ စက္တင္ဘာ ၅ က စတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆီယက္တဲလ္ဆိပ္ကမ္းကို ယင္းအမႈေဆာင္လူႀကီးမ်ားက အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ အမႈေဆာင္လူႀကီး ၅ဦး၏သက္တမ္းမွာ၄ႏွစ္ျဖစ္သည္။

ဆီယက္တဲလ္ဆိပ္ကမ္းအာဏာပိုင္အဖဲြ႕သည္ ဆီယက္တဲလ္ႏွင့္တာကိုးမားၿမိဳ႕ႏွစ္ၿမိဳ႕ၾကားတြင္ ေလဆိပ္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၄၉ မွစၿပီး၊ လုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ဆီယက္တဲလ္ -တာကိုးမားႏုိင္ငံတကာေလဆိပ္ကို အတိုေကာက္အားျဖင့္ ဆီးတတ္(Sea-Tac)ဟု ေခၚသည္။

ဆီယက္တဲလ္ထင္ရွားရသည့္အေၾကာင္း
ဆီယက္တဲလ္တြင္ အေျခစုိက္သည့္ အေမရိကန္စီးပြားေရးကို ႀကီးစြာအားျဖည့္ထားသည့္ ကမၻာ ေက်ာ္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးမ်ား ရွိခဲ့သည္၊ ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။

မိုက္က႐ိုေဆာ့ဖ္သည္ ဆီယက္တဲလ္တြင္ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ကမၻာေက်ာ္ေလယာဥ္ထုတ္လုပ္ေရး ကုမၸဏီျဖစ္ေသာ ဘုိရင္းကုမၸဏီသည္ ဆီယက္တဲလ္တြင္ အေျခစုိက္ထားသည္။ ေကာ္ဖီယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္ေစခဲ့သည့္ စတားဘတ္ (Starbucks Coffee) သည္ ဆီ ယက္တဲလ္ၿမိဳ႕မွ ထုတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ယခု ဆီယက္တဲလ္မွာ ၿမိဳ႕ျပဖံြ႕ၿဖိဳးမႈအလြန္အားေကာင္းလာေသာေၾကာင့္ အိမ္ရာေျမစီးပြားေရး အလြန္ဖံြ႕ၿဖိဳးလာသည္။ ဆိပ္ကမ္လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္အတူ အိမ္ရာေျမလုပ္ငန္းတြင္ ရင္းႏီီွးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ားကို ပိုမိုလုပ္ကိုင္လာၾကသည္။ ႏုိင္ငံတကာကုန္သြယ္မႈလုပ္ငန္းမ်ားကိုလည္း ဆီယက္တဲလ္ဆိပ္ကမ္းမွတစ္ဆင့္ ပိုမိုတိုးတက္စြာ လုပ္ကိုင္လာၾကသည္။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ ထုတ္ျပန္ေသာ ၂၀၀၆ ဇန္န၀ါ ရီမွ ဒီဇင္ဘာတြင္း ဆီယက္တဲလ္ဆိပ္ကမ္းႏွင့္ ႏုိင္ငံတကာကုန္သြယ္ဘက္ႏုိင္ငံမ်ား ထိပ္သီး ၃၀ စာရင္းတြင္ အာရွ ၁၉ ႏုိင္ငံပါ၀င္သည္။

တ႐ုတ္မွာ နံပါတ္တစ္၊ ဂ်ပန္ ဒုတိယႏွင့္ ေတာင္ကိုရီးယား တတိယတို႔ ျဖစ္သည္။
ဆီယက္တဲလ္ဆိပ္ကမ္းမွ တစ္ဆင့္ တ႐ုတ္မွ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁၂ ဘီလီယံေက်ာ္ဖိုး တင္သြင္းၿပီး၊ တ႐ုတ္သို႔ တစ္ဘီလီ ယံေက်ာ္ဖိုး ျပန္ပို႔သည္။ စုစုေပါင္းကုန္သြယ္မႈပမာဏ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁၄ ဘီလီယံနီးပါးရွိသည္။

ဂ်ပန္မွ ကန္ေဒၚလာ ၆ ဘီလီယံ ေက်ာ္ဖိုးတင္သြင္းၿပီး၊ ၂ ဘီလီယံ ေက်ာ္ဖိုး ျပန္ပို႔သည္။ စုစုေပါင္းကုန္သြယ္မႈ ပမာဏကန္ေဒၚလာ ၉ ဘီလီယံေက်ာ္ ရွိသည္။

ဆီယက္တဲလ္ဆိပ္ကမ္းမွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုအတြက္ အာရွပစိဖိတ္ႏွင့္ အေရွ႕ဘက္ထြက္ ေပါက္အတြက္ အလြန္အေရးႀကီးသည့္ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ ဆိပ္ကမ္းစီမံခန္႔ခဲြမႈမွာ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ တင္ျပရပါသည္။
Across The Universe
အႏုပညာမ်ားျဖစ္ေသာ ႐ုပ္ရွင္ႏွင့္ ဂီတတို႔မွာ အျခားအႏုပညာမ်ားနည္းတူ ဘာသာစကားအတားအဆီးကို ေက်ာ္လႊားႏုိင္စြမ္းရွိၾကသည္။ မူလဖန္တီးထားသည့္ ဘာသာစကား၊ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ႏွင့္ နီးစပ္ပါက ပို၍ခံစားႏုိင္စြမ္းရွိသည္။

မၾကာမီက အေမရိကန္တြင္ ႐ုံတင္ခဲ့ေသာ Across The Universe ကို ၾကည့္႐ႈခဲ့ရာမွ ဆင့္ပြားေ၀ငွခံစားလို၍ ႐ုပ္ရွင္ခံစားမႈကို တင္ဆက္ရပါသည္။

အေမရိကရွိ ထိပ္တန္းသတင္းစာႀကီးမ်ားမွ ႐ုပ္ရွင္ေ၀ဖန္ေရးစာနယ္ဇင္းဆရာမ်ားႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ပရိသတ္မ်ား၏ အကဲျဖတ္ခ်က္တြင္ Across The Universe ကို “ေကာင္း”အဆင့္ေပးၾကသည္။

ၾကယ္ပြင့္မ်ားျဖင့္ ႐ုပ္ရွင္ကားတစ္ကားကို အကဲျဖတ္ၾကရာတြင္ ၾကယ္ငါးပြင့္မွာ အေကာင္းဆုံး (အျပစ္ ေျပာစရာမရွိေအာင္ေကာင္း) ျဖစ္ၿပီး Across The Universe သည္ ၾကယ္သုံးပြင့္ေက်ာ္ (3.3 stars) ရရွိခဲ့သည္။

Across The Universe(စၾက၀ဠာကို ေက်ာ္လြန္၍ ဟိုမွာဘက္သို႔)သည္ ေတးဂီတအေျချပဳ ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္၊ အခ်စ္အလြမ္း ကားေလးျဖစ္သည္။ စက္တင္ဘာလကုန္ပိုင္းကစတင္၍ အေမရိကန္တစ္၀န္းတြင္ ႐ုံတင္ခဲ့သည္။

ကမၻာေက်ာ္ဂီတအဖဲြ႕ဘီတဲလ္ (Beatles)သီခ်င္းမ်ားကို အသုံးျပဳထားသည့္ အခ်စ္ကားေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘီတဲလ္ခ်စ္သူမ်ား အလြမ္းေျပေစရာ၊ ငယ္မူငယ္ေသြးႂကေစရာ၊ စဲြမက္ဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။

ဒါ႐ုိက္တာ၏တင္ျပပုံေကာင္းမြန္ၿပီး ကင္မရာအယူအဆမ်ား ရဲရင့္ကာ၊ တည္းျဖတ္မႈက ပိရိေသသပ္လြန္းသည္။ ၂ နာရီႏွင့္ ၁၁ မိနစ္ၾကာေသာ ႐ုပ္ရွင္ကားမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္တို႔၏ သ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္းမႈ၊ ဒါ႐ုိက္တာႏွင့္သက္ ဆုိင္ရာပညာရွင္တို႔၏က႑အလုိက္ ေကာင္းစြာတင္ဆက္ႏုိင္မႈေၾကာင့္ ပ်င္းရိျခင္းမရွိဘဲ ရစ္သမ္မွန္မွန္ျဖင့္ ၾကည့္႐ႈႏုိင္သည္။

ဇာတ္လမ္းႀကီး(ဇာတ္အိမ္ႀကီးႀကီး)ႀကိဳက္သူမ်ားအတြက္မူ အတန္ငယ္အရသာ ေပါ့ေနႏုိင္သည္။ လူငယ္မ်ားအတြက္ ပိုမိုသင့္ေတာ္သည့္ သာမန္အခ်စ္ကားေလးတစ္ကားသာ ျဖစ္သည္။ ထူးျခားသည္မွာ လူငယ္မ်ား ပြင့္လင္းလြတ္လပ္မႈႏွင့္ အခ်စ္၏႐ိုးရွင္းမႈကို Across The Universe ေဖာ္က်ဴးထားျခင္းျဖစ္သည္။

ဇာတ္ကား၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကို All You Need Is Love နင္လိုတဲ့အားလုံးဟာ အခ်စ္ ဟုဆိုထားသည္။
အခ်စ္ကို ခ်စ္ေအာင္၊ ခင္တြယ္ေအာင္၊ ေလးစားေအာင္၊ တန္ဖိုးထားေအာင္၊ ယုံၾကည္ေအာင္ သိဒၶိတင္ေပးထားေသာ Across The Universe ဟုဆိုခ်င္သည္။ မခ်စ္တတ္ေသးသူမ်ားေကာ၊ အ ခ်စ္စမ္းခ်င္သူမ်ားေကာ၊ အခ်စ္ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားပါ ခံစားေ၀ဖန္သင့္ေသာ ေတးဂီတအားျပဳ (ဘီ တဲလ္သီခ်င္းမ်ားကို အကြက္က်စြာ သုံးထားသည္) ဇာတ္ကားျဖစ္ပါေၾကာင္း တင္ျပရပါသည္။

ဇာတ္ကားအေၾကာင္းႏွင့္ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္း
Across The Universe ကုိ ဒါ႐ိုက္တာဂ်ဴလီေတမာ(Julie Taymor)က ဘီတဲလ္သီခ်င္းမ်ား(Beatles)ျဖင့္ စိတ္ႀကိဳက္႐ုိက္ကူးခဲ့သည္။ သီခ်င္းမ်ားကို ပါ၀င္သ႐ုပ္ေဆာင္သူမ်ားက ကိုယ္တုိင္သီဆိုၾကၿပီး အဆိုေကာင္းမ်ားျဖစ္သည္။

သီခ်င္းတုိင္းသည္ ဇာတ္လမ္းႏွင့္လုိက္ဖက္စြာ အခ်ိတ္အဆက္မိေနေလသည္။ မင္းသား Jim Sturess က Jude အျဖစ္သ႐ုပ္ေဆာင္သည္။ မင္းသမီး Evan Rachel Wood က Lucy အျဖစ္ပါ၀င္သည္။
ဇာတ္လမ္းကို ေတမာ၊ ကလဲ မန္႔၊ လာဖရန္ေအ့စ္တို႔က ေရးသားသည္။ ႐ုပ္ရွင္ကားကို PG-13 (အ ရြယ္ငယ္သားသမီးမ်ားၾကည့္လွ်င္ မိဘမ်ားသတိထားေစာင့္ၾကည့္ထိန္းခ်ဳပ္သင့္သည္) အဆင့္ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ကားတြင္ လူႀကီးခန္း၊ ႐ုန္႔ရင္းစကား၊ မူးယစ္ေဆး၀ါးႏွင့္ မၾကမ္းတမ္းေသာ အၾကမ္းဖက္မႈ စသည့္ျပကြက္တခ်ဳိ႕ ပါ၀င္သည္။

အဂၤလန္ႏုိင္ငံ၊ လီဗာပူးၿမိဳ႕ သေဘၤာက်င္းတြင္ အလုပ္လုပ္ေသာ ဂ်ဴ႕ဒ္သည္ ကဲြကြာေနေသာဖခင္ကို
ရွာေဖြရန္ အေမရိကသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဖခင္ကိုေတြ႕ရေသာ္လည္း ဖခင္မွာ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ႏွင့္ျဖစ္ေနၿပီး သာမန္လူ(အေဆာက္အဦမ်ားထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္သူ)တစ္ေယာက္သာျဖစ္သျဖင့္ မည္သည့္အကူအညီမွ်မရခဲ့ေပ။

ဂ်ဴ႕ဒ္သည္ ပရင္စတန္ေကာလိပ္မွေက်ာင္းသားမတ္စ္ႏွင့္ အမွတ္မထင္ခင္မင္ခဲ့ၿပီး မတ္စ္ႏွမလူစီဆိုေသာ ေကာင္မေလးႏွင့္ဆုံေတြ႕ခဲ့သည္။ မတ္စ္ကဂ်ဳ႕ဒ္ကို သူ႔အိမ္ေခၚသြားၿပီးေနာက္ မိသားစုညစာစားၾကရင္း သူေက်ာင္းထုတ္ခံရေၾကာင္း မိဘတို႔အားေျပာျပခဲ့ရာ မိဘတို႔အလြန္စိတ္ဆိုးၾကသည္။

ထို႔ေနာက္ မတ္စ္ႏွင့္ဂ်ဳ႕ဒ္တို႔ နယူးေယာက္ခ္ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ၎တို႔သည္ ေရာ့ခ္အဆိုေတာ္မ ေဆဒီ၏အိမ္တြင္ ငွားေနၾကသည္။ ယင္းအိမ္သုိ႔ ဂီတာသမားဂ်ဳိးဂ်ဳိးႏွင့္ အေမရိကန္-အာရွကျပားမေလး ပ႐ူးဒန္႔စ္တို႔လည္းေရာက္လာၾကသည္။ ဂ်ဳိးဂ်ဳိးႏွင့္ေဆဒီတို႔ ႀကိဳက္ခဲ့ၾကၿပီး ကဲြသြားၾက၊ ျပန္ေပါင္းၾကႏွင့္ ရြရြေလးႏွင့္ ထိထိမိမိေလးခံစားေစသည္။
လူစီသည္ ဗီယက္နမ္စစ္ပဲြေၾကာင့္ ရည္းစားတစ္ေယာက္ ဆုံး႐ႈံးထားသူျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ဳ႕ဒ္ႏွင့္ႀကိဳက္ေတာ့သည္။ အခ်စ္၊ အလြမ္းမ်ားႏွင့္အတူ စစ္ဆန္႔က်င္ေရးကိုလည္း ေကာင္းစြာသ႐ုပ္ ေဖာ္ထားသည္။ ထိမိစြာ႐ုိက္ျပထားသည္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားကို ဇာတ္အိမ္ဖဲြ႕႐ိုက္ကူးထားျခင္း ျဖစ္သည္။

အေမရိကန္ လြတ္လပ္ေရး႐ုပ္တုႀကီးကို ဗီယက္နမ္ေတာထဲသို႔ ေရႊ႕သည့္သေရာ္ခ်က္မ်ားကိုလည္း ဒါ႐ုိက္တာက႐ိုက္ျပခဲ့သည္။

အႏွစ္ခ်ဳပ္
႐ုပ္ရွင္သည္ ဘာသာစကားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈစည္းေဘာင္ကို ေက်ာ္လြန္ႏုိင္သည္။ လူအသုိင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုတြင္ ျဖစ္ပ်က္ေသာ(ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ၊ ျဖစ္ပ်က္လတၱံ႕ေသာ)ကိစၥမ်ား၊ အေၾကာင္းအရာမ်ား၊ ခံစားခ်က္မ်ား၊ တုံ႔ျပန္ခ်က္မ်ားကို လူမ်ားကိုပင္ နည္းမ်ဳိးစုံ၊ ပုံစံမ်ဳိးစုံ၊ တင္ျပမႈမ်ဳိးစုံ၊ ေပါင္းစပ္မႈမ်ဳိးစုံျဖင့္ ျပန္လည္တင္ျပႏုိင္ေသာ အႏုပညာမ်ားတြင္ ႐ုပ္ရွင္ကထိပ္တန္းက ပါ၀င္သည္။

႐ုပ္ရွင္အႏုပညာရွင္မ်ားသည္ ေခတ္ကိုလည္း ေက်ာ္လြန္ႏုိင္ၾကသည္။ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ စစ္ပဲြႏွင့္မူ၀ါဒမ်ားကို အလွပဆုံးႏွင့္ အေသသပ္ဆုံးထိေတြ႕ျပႏုိင္သည္။ ခံစားမႈမွတ္ခ်က္ျပဳႏုိင္ၾကသည္။ ထင္ျမင္ခ်က္သတင္းစကားပါးႏုိင္ၾကသည္။

လူငယ္က ႐ိုးသားသည္၊ ပြင့္လင္းသည္။ အခ်စ္က ႏူးညံ့သည္၊ သိမ္ေမြ႕သည္၊ ႐ိုးရွင္းသည္။ ေတးဂီတက အေပ်ာ္၊ အလြမ္း၊ အမာ၊ အေပ်ာ့ခံစားခ်က္မ်ဳိးစုံကို ေပးႏုိင္သည္။
လူငယ္၊ အခ်စ္၊ ေတးဂီတ၊ မူ၀ါဒႏွင့္ သတင္းစကားအမွာပါးမႈ တို႔ကို အႏုပညာေျမာက္စြာ (ျပည့္စုံ စြာ) အမႊမ္းတင္ တင္ဆက္ထားေသာ Across The Universe မွာ ဇာတ္ကားေကာင္းေလးတစ္ကား ျဖစ္ပါေၾကာင္းႏွင့္ အမွတ္ရထားၾကကာ ႀကံဳႀကိဳက္ပါက ၾကည့္႐ႈခံစားသင့္ပါေၾကာင္း တင္ျပရပါသည္။

Sunday, November 18, 2007

ဟာ၀ုိင္အီသို႔ အလည္တစ္ေခါက္

ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ မၾကာမီက ဟာ၀ိုင္အီသို႔ အလည္တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ဟာ၀ိုင္အီဆုိသည္မွာ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာထဲက ကၽြန္းစုတန္းေလး၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ ျပည္နယ္တစ္ခု။

ပင္လယ္ကမ္းေျခမ်ားႏွင့္ အဆို၊ အကအစရွိသည့္ သီးသန္႔တစ္ဘာသာယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ကမၻာလွည့္မ်ားကို ဆဲြေဆာင္သည့္ၿမိဳ႕ေတာ္ ဟိုႏိုလူလူသို႔ ေမာင္ေမာင္တုိ႔ ေအာက္တိုဘာစတုတၳပတ္က ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။

ဟာ၀ုိင္အီသည္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ ျပည္နယ္တစ္ခုဟုဆိုေသာ္လည္း လူဦးေရစုစုေပါင္း၏ ၄၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေက်ာ္က အာရွမွ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္တို႔က အမ်ားဆုံး၊ ဖိလစ္ပိုင္ႏွင့္ တ႐ုတ္ေတြ၊ ျခားအာရွသားေတြလည္း အမ်ားသား။

ဂ်ပန္ႏွင့္ ဟာ၀ိုင္အီပ်ံေျပးသည့္ United Airlines ေလယာဥ္ေပၚမွာကတည္းက ခရီးသည္မ်ား သိမွတ္စရာ ေၾကညာစရာမ်ားကို အဂၤလိပ္ဘာသာအျပင္ ဂ်ပန္ဘာသာႏွင့္ေၾကညာသည္။ ခရီးသည္ရာခိုင္ႏႈန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ဂ်ပန္မ်ားသာ။ ဂ်ပန္တို႔က ဟာ၀ိုင္အီကို ခ်စ္ၾကသည္၊ လည္ၾကသည္။

ကမ္းေျခမ်ားႏွင့္ၿမိဳ႕
ဟာ၀ုိင္အီတြင္ အဓိကကၽြန္းႀကီး ငါးကၽြန္းရွိသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ ဟုိႏိုလူလူရွိသည့္ ကၽြန္းက တစ္ကၽြန္း၊ အဲသည္ထက္ႀကီးသည့္ ကၽြန္းႀကီးလည္းရွိေသးသည္။ Big Island ဟု ေခၚသည္။ ဟိုႏုိလူလူမွာေတာ့ ၀ီကီကီကမ္းေျခ (WAIKIKI) က နာမည္ႀကီးသည္၊ အစည္ကားဆုံးျဖစ္သည္။
ဟာ၀ုိင္အီတြင္ သိထားသင့္သည့္ စကားႏွစ္ခြန္းရွိသည္။ Aloha ႏွင့္ Mahalo။ Aloha က ႏႈတ္ခြန္းဆက္သည့္ စကား၊ Mahalo က ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာသည့္စကား၊ အဲဒီစကားေတြေျပာလွ်င္ ဟာ၀ိုင္အီကၽြန္းသား ေတြက ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္။ ကၽြန္းသားေတြပီပီ ညိဳညိဳလုံးလုံး ၿဖီးၿဖီးထြားထြား ညက္ညက္စိမ့္စိမ့္ေတြလည္း ေတြ႕ရသည္။

ဟာ၀ိုင္အီတြင္ပါတီသြား
ဟာ၀ုိင္အီေရာက္လွ်င္ ယဥ္ေက်းမႈကို အမိအရ ဖမ္းဆုပ္ခံစားႏုိင္ရန္ သြားသင့္ေသာေနရာကား ေရွာ့ ပင္းစင္တာမဟုတ္ပါ၊ ႏုိက္ကလပ္ မဟုတ္ပါ၊ The Hawaiian Luau ပဲြေတာ္ျဖစ္သည္။ ပါတီဟု အ လြယ္ေခၚပါစို႔။ အခ်ဳိရည္ႏွင့္စပ္ထားေသာ ယမကာ၊ လူ ၅၀၀ ခန္႔ ပါ၀င္ဆင္ႏဲႊမည့္ ပါတီပဲြႏွင့္ ေနာက္ခံဆည္းဆာ၊ ဟာ၀ုိင္အီ စတုိင္လ္ခ်က္ျပဳတ္စီမံထားေသာ ညစာ၊ ဟာ၀ိုင္အီအဆိုအကမ်ားႏွင့္ အနီးအနားကၽြန္းႏုိင္ငံမ်ားမွ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အလွ၊ အက၊ သဘာ၀ မ်ားေပါင္းစပ္ဖန္တီး အကြက္က် စီစဥ္တင္ဆက္ေပးၾကသည္။

ဓာတ္ပုံဆရာတို႔အတြက္ ကင္မရာမွန္ဘီလူးေကာ၊ မ်က္လုံးေကာ၊ လက္ပါလည္ထြက္သြားမည့္ အကြက္မ်ား၊ ခံစားမႈမ်ားကို ဟာ၀ိုင္အီ၏ ယင္းညေနခင္းတြင္ ေတြ႕ျမင္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အာမခံႏုိင္သည္။ The Hawaiian Luau ပဲြကို သြားလိုလွ်င္ ဟုိႏုိလူလူရွိ မိမိေနထုိင္ရာေနရာ (ဟိုတယ္ သုိ႔မဟုတ္ တည္းခိုရာေနရာ)မွ ယင္းကဲ့သို႔ ပဲြေတာ္တင္ဆက္ေပးေသာကုမၸဏီထံမွ လက္မွတ္၀ယ္ရမည္။

လက္မွတ္မွာ ေဒၚလာ ၃၀ မွ ၆၀ ေက်ာ္အထိရွိသည္။ ေမာင္ေမာင္၀ယ္ေသာ လက္မွတ္မွာ ၆၂ ေဒၚလာက်သည္။ လက္မွတ္တြင္ အခ်ဳိရည္ႏွင့္ေဗာ္ကာစပ္(ပန္႔ခ်္) ယမကာ သုံးခြက္ရမည္၊ အခ်ဳိရည္ (ကိုလာ၊ ဆုိဒါစသည့္) ႏွင့္ ေကာ္ဖီႀကိဳက္သေလာက္ေသာက္၍ရသည္။ ညစာကို ဘူေဖးပုံစံျဖင့္ တည္ခင္း ေကၽြးေမြးသည္။ ယဥ္ေက်းမႈအက အလွပသာဒမ်ားကို တစ္၀ႀကီးခံစားခြင့္ရမည္ ျဖစ္သည္။ ဟာ၀ုိင္အီ ကၽြန္းသူေလးေတြေခ်ာေၾကာင္း ေနာက္အခန္းတြင္ ဆက္ပါဦးမည္။

မေမ့ႏုိင္စရာ ညေနခင္း
ေမာင္ေမာင္တည္းခိုရာဟိုတယ္(Ala Moana)၏ကူညီ၀န္ေဆာင္မႈေပးရာေကာင္တာ(Activities Desk)တြင္ လက္မွတ္ကို ၆၂ ေဒၚ လာေပး၀ယ္ၿပီးေနာက္ ဟိုတယ္ေဘးသတ္မွတ္ေနရာတြင္ ေစာင့္ဆုိင္းေနလုိက္သည္။
နာရီ၀က္ခန္႔ ေစာင့္ဆုိင္းၿပီးေနာက္ လူ ၆၀ ဆန္႔ဘတ္စ္ကားႀကီးေရာက္လာသည္။ ေမာင္ေမာင္အပါအ၀င္ ၅၉ ေယာက္ပါေၾကာင္း လမ္းၫႊန္(ဂုိက္)က ေျပာသည္။ ဂုိက္က အသြားေရာ၊ အျပန္ပါ ခရီးသည္မ်ား အပန္းေျပရန္၊ မၿငီးေငြ႕ေစရန္ႏွင့္ ပါးစပ္မပိတ္ႏုိင္ဘဲရယ္ ေမာေနေစရန္ ဟာသမ်ား ဆက္တုိက္ေျပာသြားသည္။

ဟာ၀ုိင္အီကၽြန္းသားတို႔ အဂၤလိပ္စကားေကာင္းစြာေျပာႏုိင္ေသာ္လည္း ၾကားေနက်အသံမဟုတ္သျဖင့္ ေမာင္ ေမာင့္မွာ အေတာ္နားစိုက္ရသည္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္လည္း ရယ္ရ၊ သူေျပာတာတခ်ဳိ႕ေၾကာင့္လည္း ရယ္ ရေပါ့ေလ။

ေမာင္ေမာင္တို႔ေနရာ ၿမိဳ႕လယ္၀ီကီကီအရပ္မွ ၃၇ မုိင္ခန္႔ ေ၀းရာGermine's Leauသို႔ နာရီ၀က္ခန္႔ႏွင့္ ေရာက္သည္။ ကားႀကီးကလည္းေကာင္း၊ လမ္းႀကီးကလည္း ျဖဴးသမို႔ ရယ္စရာ နားေထာင္လုိက္၊ ေတာင္ေငး၊ ေျမာက္ေငး (ျပတင္း ဟိုဘက္ဒီဘက္ၾကည့္ျခင္းကိုေျပာသည္)ႏွင့္ မီးျပတုိက္ႀကီး ထီးထီးရွိေသာ ကမ္းေျခသို႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္။
ေရာက္ေတာ့ ဂိုက္ကပဲ ေခါင္းလွ်ဳိေစၿပီး ပင္လယ္ကမ္းေျခထြက္ ခ႐ုဆဲြႀကိဳေလး ဆဲြေပးလုိက္သည္။ ဂိုက္ကေယာက်္ားဘသားဗလႀကီးႏွင့္မို႔၊ ေမာင္ေမာင့္မွာ မႀကိဳက္ေသာ္လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ေခါင္းလွ်ဳိ ေပးလုိက္သည္။ သူတို႔ေပးေသာ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္စာအုပ္တြင္ေတာ့ ခ်စ္စရာဟာ၀ုိင္အီကၽြန္းသူေလးက ႏူးညံ့ခ်ဳိၿပံဳးႏွင့္ ပန္းအစစ္ပန္းကုံးစြပ္ႀကိဳၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္အနမ္း (Aloha Kiss) ေပးသတဲ့။

ေမာင္ေမာင္ေတာ့ အဲဒီအခြင့္အေရးမရခဲ့၊ ေမာင္ေမာင္ပါတဲ့အေခါက္မွ အစီအစဥ္ေတြေျပာင္းသ လားေတာ့မသိ။ ဗလႀကီးႏွင့္ပဲေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ၿပီးေတာ့ တန္းစီရသည္။ ညေနခင္းကမ္းေျခေရာက္သည္မို႔ ၀င္ေတာ့မည့္ေနမင္းႀကီးႏွင့္ ဆည္းဆာေကာင္းကင္ႀကီး ေနာက္ခံထားလို႔ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ရန္ျဖစ္သည္။

စုံတဲြေတြက ႏွစ္ေယာက္တစ္တဲြတန္းစီၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းဆိုလည္း ႏွစ္ေယာက္တဲြတန္းစီၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းမို႔ အထီးက်န္စြာ တစ္ကိုယ္ေတာ္တန္းစီ၊ ကိုယ့္အလွည့္က်ေတာ့ ဓာတ္ပုံအ႐ုိက္ခံ၊ တစ္ေယာက္တည္းမို႔ အုိက္တင္ေတာ့အေလ်ာ့မခံ၊ အဘြားေျပာခဲ့ဖူးေသာ ၾကာၿပံဳးေလးႏွင့္။

အို ဆည္းဆာ..သင္ဟာ အက်ည္းတန္သူကိုပင္ ၾကည့္ေကာင္းေခ်ာေမာေအာင္ လုပ္ႏုိင္စြမ္းပါလ်က္ ငါ့လိုလူကို ဘာေၾကာင့္ ပိုလို႔မထြန္းေျပာင္ေစသင့္သလဲ။ စိတ္ထဲမွ ႀကံဳး၀ါးၿပီး ကင္မရာကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးျပလုိက္သည္။ ၿဖံဳသြားျပန္သည္၊ ကင္မရာမင္းအမ်ဳိးသမီးကလည္း နည္းတဲ့ဟာႀကီးမဟုတ္၊ ၀တုတ္ႀကီး။
ကိုယ့္အလွည့္ၿပီး က်န္သူမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး အားက်၊ မနာလိုျဖစ္ရ၊ ဆည္းဆာေနာက္ခံႏွင့္ အသက္အရြယ္စုံ စုံတဲြေတြ အမွတ္တရဓာတ္ပုံကို အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ ႐ိုက္ေနၾက၊ ဗလေကာင္းသည့္ကပၸလီႀကီးက သူ႔ကပၸလီမေလး(အာဖရိကန္-အေမရိကန္ဟုေခၚသင့္သည္)ကို ေစြ႕ကနဲေပြ႕ခ်ီၿပီးမွ ကင္မရာဘက္လွည့္ၿပီး ၿပံဳးျပလုိက္သည္။ ခ်စ္-ခ်က္။

ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ဓာတ္ပုံအ႐ုိက္ခံၿပီး အျပန္က်မွထိေတာ့သည္။ အဲဒီဓာတ္ပုံအတြက္ (ေလးလက္မx ေျခာက္လက္မတစ္ပုံ၊ ေျခာက္လက္မxရွစ္လက္မတစ္ပုံႏွင့္ ပဲြေတာ္အေၾကာင္း ရွင္းလင္းထား သည့္စာအုပ္တစ္အုပ္) ေဒၚလာ ၂၀ ထပ္ေပးရသည္။

ကိုယ္ကလည္း ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ၿပီးေနၿပီမို႔ ေစ်းႀကီးမွန္းသိေသာ္လည္း ယူလုိက္ၾကရသည္။ တခ်ဳိ႕က ကိစၥမရွိ၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ မေပ်ာ္တေပ်ာ္ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ေမာင္ေမာင္လည္း မေပ်ာ္တေပ်ာ္ထဲတြင္ ပါသြားသည္။ သို႔ေသာ္ အမွတ္တရမို႔စိတ္ေျဖရသည္။ ခဏေနေတာ့လည္း ေျပသြားခဲ့သည္။ ခ်စ္-ခ်က္ခ်င္ဦးေပါ့။ ေပးေသာ စာအုပ္ေလး၏မ်က္ႏွာဖုံးတြင္ စာသားေလးတစ္ေၾကာင္းေရးထားလိုက္ေသးသည္။ Too Good to Miss “လြမ္းဖြယ္လြန္ေကာင္း” တဲ့။ ဟုတ္ပ။

ေပ်ာ္စရာမ်ားႏွင့္ည
ပါတီခင္းက်င္းရာ ပဲြခင္းတြင္း၀င္ေတာ့ ပန္႔ခ်္အတြက္ တန္းစီသူမ်ားပင္ စီေနၾကၿပီ။ ေမာင္ေမာင္လည္း ၀င္တန္းစီၿပီး ပန္႔ခ်္တစ္ခြက္ယူထားလုိက္သည္။ ပန္႔ခ်္သုံးခြက္ေသာက္ႏုိင္ရန္ လက္မွတ္ေလးသုံးေစာင္ေပး
ထားသည္။ တစ္ခြက္အတြက္ တစ္ေစာင္ဆုတ္ၿဖဲေပးလုိက္႐ုံ။

ပန္႔ခ်္က သိပ္မျပင္း၊ မိန္းကေလးအႀကိဳက္ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေျပေျပေလး၊ ျပင္းျပင္းလိုခ်င္လွ်င္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ၂ ေဒၚလာထပ္ေပးရမည္။ တခ်ဳိ႕ ကထပ္ေပးၿပီး ျပင္းေစသည္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေတာ္ပါၿပီေလဟု စိတ္ထဲျဖစ္လုိက္သည္။ ဟုတ္ တယ္ေလ...ဒါရန္ကုန္မဟုတ္ဘူး။

ေမာင္ေမာင္က ပဲြခင္းအတြင္း ပါတီလာသူပရိသတ္ေတြ တက္ႂကြလႈပ္ရွားေနပုံေတြကို ပါလာေသာ ေအာ္တိုကင္မရာေလးႏွင့္ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္သည္။ ပါတီလာသူေတြက အစုံ၊ မိသားစုအလုိက္လည္း လာၾကသည္မို႔ ကေလးေလးေတြလည္း ပါသည္။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြက အလြန္ခ်စ္စရာ၊ ဟာ၀ိုင္အီက ပါတီေပမို႔ပဲြလာၾကသူ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီးကေလးပါမက်န္ အမ်ားစုက ပန္းပြင့္မ်ဳိးစုံ၊ အဆင္စုံျဖင့္ ဟာ၀ိုင္အီပုံစံ၊ ကမ္းေျခပါတီတက္ပုံစံ ခ်ဳပ္လုပ္ထားေသာ ဟာ၀ုိင္အီဒီဇုိင္း ၀တ္စုံမ်ားျဖင့္။ ေမာင္ေမာင္အတြက္ေတာ့ လွေနၾကသည္သာ။ ခ်စ္-ခ်က္။

ခဏေနေတာ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရး စသည္။ ပါတီစသည္ဟုလည္းဆိုသည္။ ခ႐ုသင္းမႈတ္ၿပီး ဘုရင္၊ မိဖုရားႏွင့္ ေနာက္ပါမ်ား ညီလာခံ၀င္လာၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္တို႔ဆီက မင္းႀကီးထြက္ႏွင့္တူသည္။ မင္းႀကီးထြက္ေတာ့ ပဲြစၿပီေပါ့။ တရား၀င္ အခမ္းအနားဖြင့္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
မင္းႀကီးထြက္ၿပီးေတာ့ ၀က္သားေဖာ္ၾကသည္။ ဟာ၀ုိင္အီစတုိင္လ္၀က္တစ္ေကာင္လုံးကို နံ နက္ခင္းေစာေစာကတည္းက ေျမႀကီးထဲထည့္ၿပီး ကင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ၀က္ကို ရွင္းလင္းေဆးေၾကာၿပီး သင့္ေတာ္သည့္ အရြက္မ်ားႏွင့္ လုံစြာပတ္ကာ အပူေပးထားသည့္ ေက်ာက္တုံးႀကီးမ်ားႏွင့္ မီးအုံထား ျခင္းျဖစ္သည္။ ႐ိုးရာဆန္ေသာ ခ်က္ျပဳတ္မႈျဖစ္သည္။

သမုိင္းေၾကာင္းလွန္လွ်င္ေတာ့ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ ယုံၾကည္မႈႏွင့္သြားခ်ိတ္ဆက္ေနသည္။ နတ္တို႔ႀကိဳက္ေသာ ပုံစံခ်က္ျပဳတ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္ဆုိ၏။
၀က္ေဖာ္ၿပီးေတာ့ ညစာစားၾကသည္။ ဘူေဖးတန္းစီယူၾကၿပီ၊ စားၾက၊ ေသာက္ၾကသည္။ ေဖ်ာ္ေျဖ ေရးအစီအစဥ္လည္းစၿပီ။ ကၾက၊ ခုန္ၾကသည္။ တက္ေရာက္လာသူမ်ား စိတ္ပါၿပီး ကခုန္လိုပါကလည္း သင္ၾကားေပးသည္။ အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ား စင္ေပၚတက္ၿပီး ကၾကသည္။ သူတို႔ေပ်ာ္ၾကသည္။ ေအာ္ ဘ၀တြင္အမွတ္ရစရာ။ သူတို႔ၾကည့္ၿပီး ေမာင္ေမာင္လည္း ေပ်ာ္သည္။ ဓာတ္ပုံေတြ ႐ုိက္ျဖစ္ခဲ့သည္။

ဟာ၀ိုင္အီေဒသခံ ႐ိုးရာအက၊ အလွ၊ အဆိုမ်ားသာမက အျခားသမုဒၵရာတြင္း ကၽြန္းႏုိင္ငံမ်ားျဖစ္ေသာ တဟီတီကၽြန္းသူ လုံမပ်ဳိတို႔ အက၊ ေမာင္ေမာင္အႀကိဳက္ဆုံးအက ျဖစ္သည္။ ဆဲြႀကိဳးႀကီးႀကီး ဆဲြၿပီး အလွဆင္ထားေသာ စကတ္ကို ၀တ္ဆင္ထားသျဖင့္ လုံမပ်ဳိတို႔ သဘာ၀ႏွင့္နီးၿပီး လွခ်င္တုိင္း လွ ေနၾကေတာ့သည္။
ေနာက္ေတာ့ နယူးဇီလန္ကၽြန္းက ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္ေသာ ေဘာလုံးကေလးမ်ားႏွင့္ စည္းခ်က္ညီကစားျပသည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားႏွင့္ ေဘာကေလးမ်ား၊ ခ်စ္စရာ။ ၿပီးေတာ့ ဖီဂ်ီကၽြန္းသားစစ္သည္ေတာ္တို႔ အကကိုကျပသည္။ စစ္သည္ေတာ္ႀကီးတို႔က ျမန္မာေရွးစာဆိုတို႔ ေရးခဲ့သည့္ ႂကြက္သားအဖုဖု ထုထုၿပီး ခရာခ်င္စရာ။ မ်က္ႏွာ တြင္ေတာ့ အေမရိကန္ မရိန္းတပ္သားေတြလို ေဆးအမည္ႀကီးေတြ သုတ္ထားလုိက္ေသးသည္။

ပဲြေတာ္တြင္ ႏဲႊေပ်ာ္ခဲ့ရသည္မ်ားက ေက်နပ္စရာေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ဆာမိုအာကၽြန္းသားႀကီး၏ မီးကစားကြက္က အလွဆုံးျဖစ္ေနသည္။ ႀကိဳတင္ေျပာထားသည့္အတုိင္း အသက္ရွဴရမည္ကို ေမ့ခ်င္စရာ။ မီးကိုစားျပသည္။ မီးႏွင့္ကစားျပသည္။ အမွန္ေတာ့ မီးကိုမေဆာ့သင့္၊ ေလာင္တတ္သည္ မဟုတ္လား။
အျပန္ခရီးမွာလည္း ဂိုက္ေၾကာင့္ မငိုက္ဘဲ ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။ လြမ္းစရာ့ ဟာ၀ိုင္အီခရီးေပတကား။

ေဆာင္းပါးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေဆာင္းပါးေရးသူအား တစ္စံုတရာမွတ္ခ်က္ျပဳ ေ၀ဖန္ေျပာၾကား ျဖည့္ စြက္အႀကံျပဳလိုပါက myothahtet@gmail.com သို႔ ေရးသားေျပာဆိုႏိုင္ပါသည္။

Friday, November 16, 2007

ပစိဖိတ္ဆူနာမီ သတိေပးစင္တာသို႔
ဆူနာမီဟုၾကားလွ်င္ အာရွသားတို႔ ရင္ခုန္ေနရဆဲျဖစ္သည္။ ၂၀၀၄ ဒီဇင္ဘာတြင္းက အိႏိၵယသမုဒၵရာတြင္း ငလ်င္ျပင္းစြာလႈပ္ၿပီး အင္ဒိုနီးရွားတြင္ ထိခုိက္ပ်က္စီးမႈ အမ်ားဆုံး၊ ထုိင္းႏွင့္ သီရိလကၤာတြင္လည္း အေသအေက် အပ်က္အစီးမ်ားကာ၊ ျမန္မာႏွင့္ ႏုိင္ငံတခ်ဳိ႕ကို အဖ်ားခတ္ခဲ့သည့္ ဆူနာမီကို အာရွသားတုိ႔ ေၾကာက္ခဲ့ၾကသည္။ ရြံ႕ခဲ့ၾကသည္။

၂၀၀၄ ဆူနာမီႀကီးေနာက္ပိုင္း ဆူနာမီေနာက္တစ္ႀကိမ္လာမည္ကို ေၾကာက္ခဲ့ၾကသည္။ ဆူနာမီႏွင့္ပတ္သက္၍ စူးစမ္းေလ့လာမႈေတြ လုပ္ၾကသည္။ ႀကိဳတင္သတင္းေပး၊ သတိေပးႏုိင္မည့္ စင္တာေတြ ပိုမိုလုပ္လာၾကသည္။ ယခင္ကထက္ပိုၿပီး ငလ်င္ေတြကို အာ႐ုံစိုက္လာၾကသည္။ ငလ်င္တစ္ခုလႈပ္သည္ဆိုသည္ႏွင့္ မဂၢနီက်ဳ႕ ဘယ္ေလာက္လဲ၊ ဘယ္ေလာက္ျပင္းသလဲဟု အေရးတႀကီး အာ႐ုံစိုက္ၾကည့္လာရေတာ့သည္။

ဆူနာမီဆိုတာဘာလဲ
ဆူနာမီ (Tsunami) သည္ ပင္လယ္၊ သမုဒၵရာၾကမ္းျပင္ေအာက္ သုိ႔မဟုတ္ ၾကမ္းျပင္အနီးတြင္ ငလ်င္ ႀကီး(မဂၢနီက်ဳ႕ ၈ ႏွင့္အထက္) မ်ား လႈပ္ေသာအခါ ပင္လယ္သမုဒၵရာျပင္တြင္ ေရလႈိင္းႀကီးမ်ား ဆက္ တုိက္ျဖစ္ေပၚလာၿပီး၊ ယင္းေရလႈိင္းႀကီးမ်ားက ကမ္းေျခမ်ားဘက္သို႔ ေရာက္ရွိလာတာ၊ ကမ္းေျခရွိလူမ်ား၊ အိမ္မ်ား၊ အေဆာက္အဦမ်ား စသည့္သက္ရွိ သက္မဲ့တို႔ကို ဖ်က္စီးေစႏုိင္စြမ္းေသာအရာျဖစ္သည္။

ေရေအာက္တြင္ တည္ရွိေသာ မီးေတာင္မ်ားေပါက္ကဲြျခင္း၊ ေရေအာက္ရွိ ေတာင္ႀကီးမ်ား ၿပိဳလဲ ျခင္းတို႔ေၾကာင့္လည္း ဆူနာမီျဖစ္ႏုိင္သည္။ ပင္လယ္သမုဒၵရာတြင္းတြင္ ဆူနာမီေရလႈိင္းတို႔ အရွိန္သည္ တစ္နာရီကီလိုမီတာ ၈၀၀ (မုိင္ ၅၀၀)အထိရွိသည္။ ယင္းအရွိန္သည္ ေကာင္းကင္တြင္ ပ်ံသန္းသည့္ ဘုိရင္းဂ်က္ေလယာဥ္ႀကီးမ်ား၏ အျမန္ႏႈန္းထပ္တူနီးပါးျဖစ္သည္။

ဆူနာမီေရလႈိင္းႀကီးမ်ား အျမင့္သည္ ၁၀ မီတာ(ေပ ၃၀) ခန္႔မွသည္ ယင္းထက္ပိုမိုျမင့္မားႏုိင္ၿပီး၊ အလြန္ႀကီးမားေသာ ဆူနာမီေရလႈိင္းမ်ားဆိုလွ်င္ မီတာ ၃၀ (ေပ ၁၀၀ ခန္႔)အထိရွိႏုိင္သည္။ ဆူနာမီေရလႈိင္း ၃ မီတာမွ ၆ မီတာ (၁၀ ေပခန္႔မွ ေပ ၂၀ ခန္႔) ရွိလာလွ်င္ပင္ လူအေသအေပ်ာက္ႏွင့္ ထိခုိက္ ပ်က္စီးမႈမ်ားစြာျဖစ္ေပၚႏုိင္သည္။

ဆူနာမီျဖစ္လွ်င္ ဒဏ္အခံရဆုံးမွာ ကမ္း႐ိုးတန္းတစ္ေလွ်ာကတြင္ ေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ေရလႈိင္းႀကီးမ်ားက ကမ္းရွိရာသို႔ ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အထက္တြင္တင္ျပခဲ့သည့္အတုိင္း ၂၀၀၄ ဒီဇင္ဘာက အိႏိၵယသမုဒၵရာတြင္း ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ ဆူနာမီေၾကာင့္ လူေပါင္းသုံးသိန္းေက်ာ္ ေသေၾကပ်က္စီးခဲ့သည္။ ေဒၚလာဘီလီယံေပါင္းမ်ားစြာ ဆုံး႐ႈံးခဲ့သည္။ လူေပါင္းတစ္သန္းေက်ာ္ေနထုိင္ရာ အိမ္ေဂဟာမ်ား စြန္႔ခြာထြက္ေျပးဆုံး႐ႈံးခဲ့ရသည္။

ဆူနာမီေရလႈိင္းတစ္ခုၾကာခ်ိန္သည္ မိနစ္အနည္းငယ္မွ တစ္နာရီအထိၾကာႏိုင္ၿပီး၊ တစ္ခါတရံ ထိုထက္လည္း ပိုႏုိင္သည္။

အင္ဒိုနီးရွားႏုိင္ငံ၊ ဆူမတ္ၾတားကၽြန္း အေနာက္ေျမာက္ဘက္ အိႏိၵယသမုဒၵရာတြင္း လႈပ္ခတ္ခဲ့ ေသာ ငလ်င္သည္ ၉.၀ မဂၢနီက်ဳ႕ ရွိၿပီး၊ အာရွႏွင့္အတူ ကမၻာႀကီးကို ေျခာက္လွန္႔ခဲ့သည္။ ပင္လယ္ သမုဒၵရာၾကမ္းျပင္တြင္ ငလ်င္လႈပ္ျခင္းေၾကာင့္ ဆူနာမီေရလႈိင္းႀကီးမ်ား ျဖစ္ေပၚႏုိင္ပုံကို ဂရပ္ဖစ္ျဖင့္ တင္ဆက္ထားသည္ကို ၾကည့္႐ႈႏုိင္သည္။
ပင္လယ္ေရေအာက္ၾကမ္းျပင္တြင္ ငလ်င္လႈပ္ၿပီး ေျမလႊာေက်ာက္လႊာႀကီးမ်ား တြန္းထိုးေရြ႕လ်ားသျဖင့္ ဆူနာမီေရလႈိင္းမ်ားျဖစ္လာသည္။

ဆူနာမီျဖစ္လွ်င္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ကိစၥမွာ မေသေအာင္ ျမင့္ရာလြတ္ရာသို႔ ေျပးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ကုလသမဂၢပညာေရး၊ သိပၸံႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအဖဲြ႕အစည္းက ထုတ္ျပန္ေပးေသာ စတစ္ကာ ေၾကာ္ျငာကိုလည္း တင္ဆက္လုိက္ ပါသည္။
ဆူနာမီေရလႈိင္း ကမ္းေရာက္လာလွ်င္ သက္ရွိသက္မဲ့အရာ၀တၳဳအားလံုးကို ၀ါးၿမိဳမည္ျဖစ္သျဖင့္ ျမင့္ရာလြတ္ရာေျပးမွ အသက္ခ်မ္းသာရမည္။

ငလ်င္ႀကီးလႈပ္ၿပီးလွ်င္ ဆူနာမီျဖစ္ေပၚတတ္သည္။ (After an earthquake, a tsunami may follow) ျမင့္ရာသို႔ ေျပးပါေလ (Move quickly to higher ground) ဟု သတင္းစကား (message) ေရးသားထားသည္။

အံ့ၾသစရာေလ့လာေရးခရီး
ဆူနာမီဗဟုသုတရွိထားေသာ အယ္ဒီတာမွာ ကံေကာင္းအေၾကာင္းလွသျဖင့္ ဟာ၀ိုင္အီတြင္ရွိေသာ ပစိဖိတ္ဆူနာမီသတိေပးစင္တာ (Pacific Tsunami Warning Center) PTWC သုိ႔ ေအာက္တို ဘာ ၂၄ ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။

သာယာေသာ ေအာက္တိုဘာ နံနက္ခင္းတြင္ ဆူနာမီသတိေပးစင္တာသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေသာ အယ္ဒီတာတို႔အဖဲြ႕ေရာက္ၿပီး မၾကာမီမွာပင္ အင္ဒုိနီးရွားႏုိင္ငံ ဆူမႀတားကၽြန္းအေနာက္ေတာင္ပိုင္းတြင္ မဂၢနီက်ဳ႕ ၇.၀ ရွိေသာ ငလ်င္ႀကီးလႈပ္ေၾကာင္း၊ စင္တာသို႔ သတင္း၀င္ေရာက္ခဲ့ရာ စင္တာတစ္ခုလုံး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားေတာ့သည္။

ေအာ္၊ အံ့ၾသစရာ လက္ေတြ႕၊ မ်က္ေတြ႕ေလ့လာေရး ခရီးပါတကားဟု စိတ္တြင္ ေက်နပ္ ေတြးေတြးမိၿပီး တစ္ၿပိဳင္နက္မွာပင္ ျမန္မာအပါအ၀င္ အာဆီယံႏိုင္ငံမ်ားအတြက္ ဆူနာမီအေရးႏွင့္စပ္ၿပီး ေဘးျဖစ္မည္လားဟု စိတ္ပူမိရေသးသည္။

ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဟု စင္တာမွတာ၀န္ရွိပုဂိၢဳလ္မ်ားက ရွင္းလင္းေျပာၾကားရင္း ေျပာျပသည္။ စိတ္မပူရန္ ေျပာၾကသည္။ မေလးရွားႏွင့္ အငဒိုနီးရွားမွလာေသာ သတင္းစာဆရာႏွစ္ဦးကမူ ခ်က္ခ်င္းပင္ စင္ တာမွေန၍ မိခင္ႏိုင္ငံသတင္းဌာနမ်ားသို႔ တယ္လီဖုန္းဆက္ျခင္း၊ ဖုန္းျဖင့္ သတင္းတို (SMS) ပို႔ျခင္းတို႔ကို ေဆာင္ရြက္ၾကေတာ့သည္။

သတင္းစာဆရာမွာ သတင္းလာဘ္ေကာင္းေတာ့ သတင္းႀကီးႏွင့္ ထိပ္တုိက္လာေတြ႕ေနတာပလားဟု ေတြးမိၿပီး၊ ေခတ္မီဆက္သြယ္ေရးကိရိယာမ်ားသုံးကာ၊ အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ အလုပ္လုပ္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္း သတင္းစာရာမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး အားက်ေနမိသည္။ အင္ဒိုနီးရွားတြင္ျဖစ္ေသာ ငလ်င္သတင္း၊ ငလ်င္လႈပ္ၿပီး ၁၀ မိနစ္ခန္႔အၾကာ စင္တာသို႔ သတင္း ၀င္လာရာ စကရင္ေပၚတြင္ ေပၚေနသည္ကို မွတ္တမ္းတင္ဓာတ္ပုံ ႐ုိက္ယူႏုိင္ခဲ့သည္ကို ေဖာ္ျပပါသည္။
စာေရးသူတို႔ေရာက္ခိုက္ အင္ဒိုနီးရွားတြင္ ငလ်င္လႈပ္ရာ စကရင္ေပၚတြင္ အခ်က္အလက္မ်ားကို ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။
စင္တာအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ
ပစိဖိတ္ဆူနာမီသတိေပးစင္တာ (Pacific Tsunami Warning Center) ကို ၁၉၄၈ ခုႏွစ္တြင္ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္တြင္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ လူေပါင္း ၁၅၉ ဦး ေသဆုံးခဲ့သည့္ဆူနာမီျဖစ္ၿပီး ေနာက္တြင္ စင္တာတည္ေထာင္ရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ စင္တာတည္ေထာင္ၿပီးေနာက္တြင္လည္း အေမရိကႏွင့္ ကမၻာတစ္၀န္းတြင္ ဆူနာမီမ်ား မ်ားစြာ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ ၂၀၀၄ အာရွဆူနာမီမွာ ေၾကာက္စရာအလြန္ေကာင္းသည္။

စင္တာမွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန(Department of Commerce) ေအာက္တြင္ တည္ရွိေသာ္လည္း၊ စင္တာမွရရွိေသာ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို ကမၻာတစ္၀န္းမွ ႏိုင္ငံမ်ားရွိ မိုးေလ၀သစင္တာမ်ားသို႔ အခမဲ့သတင္းအခ်က္ အလက္မ်ား ေပးပို႔ျခင္းျဖစ္သည္။

စင္တာသည္ ကမၻာတစ္၀န္းတြင္ အခ်ိန္ႏွင့္တစ္ေျပးညီ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ငလ်င္သတင္းမ်ားႏွင့္ အျခား ဆူနာမီဆုိင္ရာသတင္းမ်ားကို ၂၄ နာရီအျပည့္ အဆုိင္းသုံး ဆုိင္းခဲြ၍ ေစာင့္ၾကည့္ရယူလ်က္ရွိသည္။ ရရွိေသာ သတင္းမ်ားကိုလည္း အခ်ိန္ႏွင့္ တစ္ေျပးညီစဥ္းစားသုံးသပ္၍ သက္ဆုိင္ရာမိုးေလ၀သစင္တာမ်ားသို႔ ျပန္လည္ျဖန္႔ေ၀ေပးလ်က္ရွိသည္။

ကမၻာတစ္၀န္းမွ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ ငလ်င္သတင္းမ်ားကို ရယူရာတြင္လည္း နည္းစနစ္တစ္ခုတည္းျဖင့္ ရယူျခင္းမဟုတ္ဘဲ၊ နည္းစနစ္သုံးေလးမ်ဳိးျဖင့္ ရယူေဆာင္ရြက္ေနေၾကာင္း စင္တာမွတာ၀န္ရွိသူမ်ားက ရွင္းျပခဲ့သည္။
စင္တာမွ စနစ္တစ္ခုျဖင့္ ငလ်င္သတင္းကို ဖမ္းယူမည္ဆိုပါက ကမၻာအေရွ႕ျခမ္းမွ ျဖစ္ပ်က္ေသာ ငလ်င္ကိုကမၻာ့အေနာက္ျခမ္းမွသိရန္ အခ်ိန္မိနစ္ ၂၀ အထိၾကာ ျမင့္ႏုိင္ေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။

ငလ်င္မွဆူနာမီသို႔
ပစိဖိတ္ဆူနာမီ သတိေပးစင္တာ၏ အဓိကလုပ္ေဆာင္ရမႈမွာ ဆူနာမီႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သတင္းမ်ားကို ကမၻာတစ္၀န္းရွိ ႏုိင္ငံအသီးသီးမွ မိုးေလ၀သစင္တာမ်ား သတင္းႀကိဳတင္ရရွိၿပီး ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ ဆူနာမီျဖစ္ပြားႏုိင္သည့္ ေနရာပတ္၀န္းက်င္ေန ျပည္သူမ်ားအား ေဘးကင္းရာလြတ္ ရာေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ႏုိင္ေရး ႏႈိးေဆာ္ႏုိင္ရန္ ေပးပို႔ရျခင္းျဖစ္သည္။


ထိုသို႔ သတင္းမ်ားေပးပို႔ရာတြင္လည္း ေသခ်ာစြာအႀကိမ္ႀကိမ္ တြက္ခ်က္ၿပီးမွ ေပးပို႔ရျခင္းျဖစ္သည္။ ႀကိဳတင္သတိေပးၿပီး ဆူနာမီအရိပ္အေရာင္ေလးေတာင္မွ မေတြ႕ခဲ့ရလွ်င္ ေနာက္အႀကိမ္မ်ား၌ ထုိသို႔ သတိေပးပါက ေဒသခံမိုးေလ၀သစင္တာမ်ားႏွင့္ ျပည္သူမ်ား၏ ဆူနာမီႀကိဳတင္အသိေပး သတင္းအေပၚယုံၾကည္မႈ ေလ်ာ့နည္းမည္ျဖစ္သည္။

မၾကာမီလပုိင္းက ရခုိင္ျပည္နယ္ဘက္ျခမ္းတြင္ ဆူနာမီသတိေပးသတင္း၀င္ေရာက္ခဲ့ေသာ္လည္း မည္သည့္ဆူနာမီမွ မျဖစ္ခဲ့သည္ကို သတိထားမိသည္။

ဆုိရေသာ္ ဆူနာမီသတိေပးစင္တာ၏ ခန္႔မွန္းေဆာင္ရြက္ရသည့္ တာ၀န္၊ ဆုံးျဖတ္သတင္းပို႔ရသည့္တာ၀န္မွာ ႀကီးမားပါသည္။ တစ္ခ်က္လဲြေခ်ာ္ခဲ့႐ုံမွ်ျဖင့္ ယုံၾကည္မႈ မဲ့ႏုိင္သလို၊ သတင္းရရွိသူမ်ားအေနႏွင့္လည္း ေပါ့ေပါ့ေနခဲ့ၿပီး မယုံၾကည္ခဲ့ပါက တကယ္ဆူနာမီျဖစ္လာေသာအခါ အသက္၊ အုိးအိမ္၊ စည္းစိမ္မ်ား ဆုံး႐ႈံးသြားမည္ျဖစ္သည္။

ပစိဖိတ္ဆူနာမီသတိေပးစင္တာက ငလ်င္ျပင္းအား မဂၢနီက်ဳ႕(ငလ်င္တုိင္းတာသည့္ ယူနစ္) အလုိက္ မိုးေလ၀သစင္တာမ်ားသို႔ သတင္းေပးမႈအဆင့္မ်ားခဲြျခားထားသည္။ ငလ်င္ျပင္းအား မဂၢနီ က်ဳ႕ ၆.၅ ေအာက္ငယ္ပါက သာမန္ငလ်င္သတင္း (Earthquake Message only) သာ ေပးပို႔ၿပီး၊ ငလ်င္ျပင္းအား မဂၢနီက်ဳ႕ ၆.၅ မွ ၇.၅ အထိ ဖမ္းယူရရွိပါက ဆူနာမီသတင္းေပးထုတ္ျပန္ခ်က္ (Tsunami Information Statement) ေပးပို႔သည္။

ငလ်င္ျပင္းအား မဂၢနီက်ဳ႕ ၇.၆ မွ ၇.၈ ျဖစ္မွန္းသိလွ်င္ေတာ့ ေဒသဆုိင္ရာဆူနာမီသတိေပးခ်က္(Regional Tsunami Warning)္ ထုတ္ျပန္ေပးသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း ဆက္တုိက္ တယ္လီဖုန္းဆက္သြယ္၍ ဆူနာမီ သတင္းေပးမႈ (tele-tsunami) မ်ားကို ျပဳလုပ္ေပးသည္။

ငလ်င္ျပင္းအား ၇ မဂၢနီက်ဴ႕ အဆင့္သတင္းရရွိပါက အေျခအေနေအးသြားမည့္အခ်ိန္ (ေနာက္ထပ္ ၃ နာရီေက်ာ္) အထိ စဥ္ဆက္မျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေၾကာင္းလည္း တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ေျပာသည္။

ငလ်င္ႀကီးတစ္ႀကိမ္ လႈပ္ၿပီးလွ်င္ေတာ့ သာမန္အားျဖင့္ သုံးလခန္႔မွ ႏွစ္ေပါက္သည္အထိ ေနာက္ထပ္ႀကီးႀကီးမားမား ငလ်င္မ်ဳိး မေတြ႕ရတတ္ေၾကာင္း သိရသည္။
မဂၢနီက်ဳ႕ ၇ ခန္႔ ျပင္းအားရွိေသာ ငလ်င္မ်ဳိးကိုေတာ့ ၁၀ ရက္ တစ္ႀကိမ္၊ ၁၅ ရက္တစ္ႀကိမ္ ဖမ္းယူရရွိေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။

ငလ်င္ႀကီးတစ္ႀကိမ္ လႈပ္ပါက စင္တာသို႔ ငလ်င္လႈပ္ရာ ေဒသခံမ်ား၊ မိုးေလ၀သစင္တာမ်ားႏွင့္ သတင္းဌာနမ်ားက ဖုန္းေခၚဆိုမႈ ရာႏွင့္ခ်ီ၍ ၀င္တတ္ေၾကာင္း စုံစမ္း သိရသည္။

ေဆာင္းပါးႏွင့္ပတ္သက္၍ ေ၀ဖန္ျဖည့္စြက္လိုက myothahtet@gmail.com သို႔ ေျပာပါ၊ ေရးပါ။