ငါ့ကမၻာမွာ ပန္းေတြမပြင့္ဘူး
သူညီးဖူးတယ္
အို မလြမ္းေလာက္ပါဘူးလို႔ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ေနခဲ့တာလည္းၾကာ
ညာရတာမ်ားလို႔ နာခဲ့တာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ေပါ့
ရပါတယ္ ေျဖေလ်ာ့ေတြး ရယ္ရတာလည္း မွန္ေရွ႕မွာ
မွန္ကေလးဟာ အကုန္သိတာေပါ့ ငါ့ျဖစ္အင္ကို
စိတ္ကိုသိဖို႔ တရားေတြထိုင္လုိက္ရတာလည္း ေျခေထာက္ေတြကို က်င္လို႔
ဘ၀ဟာ မ်က္လွည့္ဆရာထက္ ေသသပ္လြန္းေနေတာ့ ငါ့မွာ ငိုရမလို
ဗ်ာပါေတြပိုလည္း မ်က္လံုးေတြပဲ ရခဲ့တယ္
တခ်ဳိ႕ကဆို မဲ့ေတာင္မဲ့လို႔
ေစတနာေတြလည္း ဒီအခ်ိန္မွာ အရာမထင္ေတာ့ဘူးေလ
ဟုိအခ်ိန္မွ မဟုတ္ေတာ့တာ၊ လြမ္းလိုက္တာ ျမက္ခင္းစိမ္းေလးကို
အဲဒီတုန္းက ေကာင္းကင္မ်ဳိး ငါထပ္မျမင္မိေတာ့ဘူး
ငါ မေကာင္းခဲ့တာေတြလည္း ပါပါတယ္။
ကဗ်ာရယ္ အျပစ္မဆိုၾကေၾကးကြယ္
ကံကိုသာ ႐ိုးမယ္ဖြဲ႕လို႔ဆို
မငိုၾကေၾကးဆိုဆို ငါကေတာ့ မ်က္ရည္ကို မိုးလုပ္ပစ္မယ္လို႔။
No comments:
Post a Comment