မိမိတို႔ဘ၀ကို အသက္အရြယ္အလုိက္ ေနာက္ျပန္ၾကည့္ၾကည့္၊ ေရွ႕ေက်ာ္ၾကည့္ၾကည့္၊ ေဘးဘီ၀ဲယာကို ၾကည့္ၾကည့္ စိတ္ညစ္စရာေတြ ေတြ႕ေနပါသလား၊ မေက်နပ္စရာေတြ ေတြ႕ေနပါသလား။ ၀မ္းနည္း သြားပါသလား။ စိတ္ကို ျပန္စုစည္းလုိက္ပါ၊ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ေဘးဘီ၀ဲယာမွာ ကိုယ့္လုိသူေတြ အမ်ားႀကီး၊ ကိုယ့္ေအာက္မွာ ကိုယ့္လိုေတာင္မဟုတ္တဲ့ ကိုယ့္ထက္နိမ့္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီး၊ ေပ်ာ္ေအာင္ေနလုိက္ပါ။
ေပ်ာ္စရာနည္းလမ္းမ်ား
ေပ်ာ္ေအာင္ေနမွ ေပ်ာ္တာပါ၊ စိတ္ညစ္ရင္ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္လုပ္ရရင္ ေပ်ာ္တာပါပဲ။ စိတ္ခ်မ္းသာတာပါပဲ။ ကိုယ္၀ါသနာပါတာ ကိုုယ္လုပ္ပါ၊ ပညာေရးက စရရင္ ကိုယ္၀ါသနာပါတာ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္သင္ယူပါ။ ကစားခုန္စားမွာ ကိုယ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အားကစားကိုယ္ကစားပါ။ အစားမွာ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့အစား ကုိယ္စားပါ။ အဲဒါဆိုရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။
ကိုယ္ခင္မင္တဲ့မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းပါ။ သူတို႔နဲ႔ မွ်ေ၀ခံစားပါ။ မိသားစုနဲ႔ မွ်ေ၀ပါ။ ခ်စ္ခင္သူနဲ႔အတူ ခံစားပါ။
မေပ်ာ္ေအာင္ေနၾကသူမ်ား
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေပ်ာ္ေအာင္ေနနည္း သိပါရက္နဲ႔ မေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္လည္း မေပ်ာ္ဘူး၊ ေပ်ာ္ေအာင္လည္း မေနဘူး။ သူမ်ားေတြေပ်ာ္ေနၾကတာ၊ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတာကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။
အဲဒီလူေတြက ေပ်ာ္တာဟာ အခ်ည္းႏွီးပဲ။ သက္သက္မယ့္ အခ်ိန္၊ စြမ္းအင္ျဖဳန္းတီးေနၾကတာပဲလို႔ ယူဆၾကတယ္။
တခ်ဳိ႕က ပညာအတြက္၊ တခ်ဳိ႕က ဥစၥာအတြက္၊ တခ်ဳိ႕က ရာထူးအာဏာအတြက္ မက္မက္ေမာေမာ ရွာေဖြဖမ္းဆုပ္ေနၾကတယ္။ မေပ်ာ္ၾကဘူး၊ မေပ်ာ္ႏုိင္ၾကဘူး။
ပညာကို ေပ်ာ္တာထက္ ပိုျမတ္ႏိုးတယ္။ ေငြေၾကးကို အေပ်ာ္ထက္ ပိုမက္တယ္။ အာဏာကို ေပ်ာ္တာထက္ ပိုတမ္းတတယ္။ သူတုိ႔လိုခ်င္ရာေနာက္ကိုပဲ လုိက္ေနတဲ့သူေတြဟာ အေပ်ာ္ကိုအလို မရွိၾကဘူး။ မေပ်ာ္လည္းဘဲ ေနၾက တယ္။ မေပ်ာ္ဘဲ ေနႏုိင္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့လို႔ သူ တို႔စိတ္ထဲေတြးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေနာက္ေတာ့ကို သူတုိ႔ ေသသာသြားေရာ မေရာက္ခဲ့ၾကဘူး။ မေပ်ာ္ခဲ့ၾကဘူး။
ဘ၀ဆိုတာဘာလဲ
တကယ္ေတာ့ ဘ၀တစ္ခုဆိုတာ ေမြးဖြားၿပီးေနာက္နဲ႔ မေသဆုံးမီ ၾကားကာလတစ္ခုပါပဲ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အဲဒီအပိုင္းအျခားေလးကို နာရီပိုင္းပဲ ရၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ရက္ပိုင္းရၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က လပိုင္းရၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ၁၀ ႏွစ္၊ အႏွစ္ ၂၀ စသျဖင့္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕က အႏွစ္ ၃၀ ရတယ္။ တခ်ဳိ႕ က အႏွစ္ ၄၀ ရတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေတာ့ သက္တမ္းလြန္ ၈၀၊ ၉၀ အ ထိေတာင္ ရၾကတယ္။
ရတဲ့ဘ၀ကိုလည္း အမ်ဳိးမ်ုိး တည္ေဆာက္ၾကျပန္တယ္။ တခ်ဳိ႕က ပညာအေျချပဳတယ္။ တခ်ဳိ႕က စီးပြားရွာေဖြမႈမွာ အေျချပဳတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ ဂုဏ္သတင္းႀကီးမားမႈဘက္ လုိက္တယ္။ တခ်ဳိ႕က ရာထူး၊ အာဏာႀကိဳက္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဘာသာအယူ၀ါဒမွာ စဲြကပ္ခိုနားတယ္။ ဘ၀တစ္ခုအေပၚ မိမိတို႔နားလည္သလို၊ ခံစားသလို၊ တပ္မက္သလို ဘ၀အဓိပၸာယ္ေတြ ဖြင့္ဆိုၾကတယ္။
ကံျပဳသမွ်
ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ဘ၀နဲ႔ ဘ၀အဓိပၸာယ္အေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကရင္ ကံဆိုတာကို ဖယ္ထားလို႔ မရျပန္ဘူး။ တခ်ဳိ႕က ကံကိုမယုံဘူး၊ ကံဆိုတာ အလုပ္ပဲလို႔ တခ်ဳိ႕က အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိၾကတယ္။ ကံဆိုတာမရွိဘူးလို႔ ဆိုသူကလည္း အခုိင္အမာဆိုၾကတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဆိုရင္ေတာ့ ကံကိုယုံၾကည္ရမွာပဲျဖစ္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ ကံရဲ႕ ျပ႒ာန္းမႈေတြကလည္း ရွိေနတတ္တယ္။
လူတစ္ဦးတည္းရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြအရွည္၊ အတုိမညီသလိုဘဲ၊ မိဘႏွစ္ပါးကေမြးတာခ်င္းတူပါရက္ ကံအက်ဳိးေပးကြာျခားတတ္တယ္။ တိုက္ပြဲေတြ အတူတူတိုက္ခဲ့ပ္ါရက္ တိုက္ပြဲ၀င္တိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္မျဖစ္ၾကဘူး။ ေယာက်္ားသားတို႔အတြက္ ခံစားမႈအာ႐ံုပိုင္းဆိုင္ရာ၀န္ေဆာင္မႈ ေပးသူခ်င္းအတူတူ ခံစားခြင့္ရတဲ့ အခေၾကးေငြျခင္း မတူၾကဘူး။တခ်ဳိ႕ကံေကာင္းတယ္။ တခ်ဳိ႕က ကံမေကာင္းဘူး။
ကံကိုမစီရင္ႏုိင္ေသးသမွ် ကံျပဳသမွ်ႏုရမွာပါပဲ။ ကံဆိုတာလည္း တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ျပဳသမွ် ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ပါပဲ။ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းကံျဖစ္မယ္၊ မေကာင္းတာလုပ္ရင္ မေကာင္းကံျဖစ္တယ္။ ေကာင္းတာလုပ္ပါရက္ကယ္နဲ႔ မေကာင္းတာျဖစ္တာ၊ မေကာင္းတာေတြ လုပ္ေနပါရက္နဲ႔ ကံေကာင္းေနေသးတာေတြဟာလည္း ကံပဲ မဟုတ္လား။ ကံေကာင္းေနတုန္းေတာ့ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး။ ကံမေကာင္းေတာ့ဘူးဆိုလည္း ဘာမွလုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူးေပပဲ။
ေပ်ာ္ေအာင္ေနလုိက္ပါ
ဘ၀ကို သ႐ုပ္ခဲြၾကည့္တဲ့အခါ အသက္ရွင္ျခင္း၊ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားျခင္းနဲ႔ ခံစားျခင္းဆိုတဲ့ အပိုင္းသုံးပိုင္းကို ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ တိရစၦာန္ေတြထက္ ျမင့္တဲ့အပိုင္းကေတာ့ ခံစားျခင္းပါပဲ။ အသက္ရွင္ျခင္းနဲ႔ အသက္ရွင္ဖို႔ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားျခင္းကေတာ့ လူျဖစ္ျဖစ္၊ တိရစၦာန္ျဖစ္ျဖစ္ အတူတူပါပဲ။ ကိုယ္ရွင္သန္ေအာင္ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ႀကိဳးစားရတာပါပဲ။ ဒီမွာ တရားနည္းလမ္း က်ခ်င္က် မယ္၊ တရားနည္းလမ္းမဲ့ခ်င္လည္း မဲ့မယ္။ မတတ္ႏုိင္ဘူး၊ ရွင္သန္ေရး ကို ဦးစားေပးၾကရတာပဲ။ လူကေတာ့ တရားမဲ့မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းဆင္ျခင္ၾကရတယ္။
သတိထားရမွာက ခံစားတဲ့အပိုင္းပဲ၊ တိရစၦာန္မွာလည္း ခံစားမႈတခ်ဳိ႕ရွိတယ္။ ဥပမာ နာက်င္တာ၊ ႏြားေတြ၊ ျမင္းေတြ၊ ေခြးေတြကို ႐ုိက္ရင္ နာတယ္၊ ေအာ္တယ္၊ ေျပးတယ္။ ဥပမာ သေဘာက်တာ၊ ေၾကာင္ေတြ၊ ေခြးေတြကို ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမဴရင္ သေဘာက်တယ္၊ ျမဴးေနတယ္၊ တျခားဟာေတြလည္း ရွိဦးမွာပဲ၊ ႏြားေတြက သူတို႔ကိုသတ္မွာ သိတယ္၊ ငိုၾကတယ္။ ၀က္ေတြကေတာ့ ေအာ္တာပဲ။
လူကေတာ့ ခံစားမႈမွာ အမ်ားႀကီးသာသြားၿပီ၊ အာ႐ုံေျခာက္ပါးလုံးနဲ႔ အျပည့္ခံစားတယ္။ ခံစားမႈ အာ႐ုံေတြကလည္း အရမ္းေကာင္းၾကတယ္၊ ႐ိုးကနဲ၊ ရိပ္ကနဲေတာင္ ဖမ္းၿပီး ခံစားႏုိင္ၾကတယ္။ သူမ်ား ခံစားမႈကိုလည္း ကူးစက္ခံစားႏုိင္ၾကတယ္။ သူမ်ားေနရာ ကိုယ္၀င္ၿပီးလည္း ခံစားတတ္ၾကတယ္။ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ကို ခံစားၾကတယ္။ ဒုကၡ၊ သုခ၊ အပူ၊ အေအး၊ အေပ်ာ့၊ အမာ၊ အထူး၊ အပါး အစုံအလင္ ခုံခုံမင္မင္ခံစားႏုိင္တာ လူသတၱ၀ါ တစ္မ်ဳိးပဲ ရွိတယ္။
သိပ္ခံစားတတ္တဲ့ သတၱ၀ါျဖစ္တာမို႔ လူေတြဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ မေနတတ္ေတာ့ဘူး။ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး၊ လုိက္ၿပီးခံစားေနၾကတယ္။ ေဒါသေတြထြက္ၾကတယ္၊ ၀မ္းနည္းၾကတယ္။ ႀကိတ္ၿပီးဆဲေရးတယ္။ အံႀကိတ္ တက္ေခါက္တယ္။
တကယ္ေတာ့ လူေတြက ခံစားလြန္းအားႀကီးတဲ့အခါ ေမ့သြားတာတစ္ခုရွိတယ္။ ဒီလိုပဲ အၿမဲခံစားေနရမွာပဲလို႔ ထင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ၿမဲတာဘာမွမရွိပါဘူး။ မၿမဲျခင္းတရားဟာ ၿမဲတယ္လို႔ဆိုၾကပါတယ္။
မိမိတို႔ အသက္အရြယ္အလုိက္ ေနာက္ကိုပဲ ျပန္ၾကည့္ၾကည့္၊ ေရွ႕ကိုပဲ ေက်ာ္ၾကည့္ၾကည့္၊ ေဘးဘီကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္ အလြယ္တကူ ေတြ႕ရမွာက မၿမဲဘူးဆိုတာကိုပါပဲ။ သိပ္ႀကီးလည္း မခံစားပါနဲ႔၊ ခ်ိတ္ ၿပီး(သူတစ္ပါးခံစားမႈ ကိုယ့္ခံစားမႈလုပ္ပစ္တာ) လည္း မခံစားပါနဲ႔။
သိပ္ႀကီးခံစားရေတာ့ ကိုယ္ပဲ ခံစားရတာ၊ တစ္ဖက္ကက်ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔လုိက္ၿပီး မခံစားေနဘူး။ ခ်ိတ္ၿပီး ခံစားေတာ့ စာနာမႈေတာ့ ေပးႏုိင္ပါရဲ႕၊ ခဏေနရင္သူတုိ႔က (မူလခံစားသူ) ေကာင္းသြားမွာ၊ ကိုယ္က ဆက္ခံစားေနရမွာ ျဖစ္ တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ခံစားမႈေတြေလွ်ာ့ၿပီး ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ဖို႔ လိုတယ္။ ေပ်ာ္ေအာင္ေနဖို႔ကေတာ့ အထက္မွာ ဆိုခဲ့သလုိ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေလး ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေျပာ၊ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာေလး ရွာေဖြလုပ္ကိုင္၊ ကိုယ္စားခ်င္တာေလး ရွာေဖြစားေသာက္ပါ။
ဘ၀တိုတိုေလးကို မေသေအာင္ရွင္သန္ၿပီး ေပ်ာ္ေအာင္ခံစားၾကည့္ပါ။ အမ်ားႀကီးသက္သာသြားပါလိမ့္မယ္။ အပူေတြ၊ ဒုကၡေတြ၊ စိတ္ဆင္းရဲေစမယ့္အရာေတြကို သိပ္ႀကီး မခံစားပါနဲ႔။ ေပ်ာ္ေအာင္ေနလုိက္ပါ။
